Een mooie Hemelvaartsdag

 

"Gewoon gaan Kiek, ga ervoor!", zei mijn vader. Het was de dag dat hij te horen kreeg dat hij de volgende dag geopereerd zou worden. En ik zou een belangrijke zakelijke afspraak hebben. "Tuurlijk ga ik, ik heb er niks aan om daar op zo'n treurwilgachtige ziekenhuisgang te hangen, in afwachting van jouw operatie. Ik kom 's avonds wel naar je toe."

Het leek een beetje op de geschiedenis van bijna 9 jaar geleden. De dag dat ik plotseling mijn zusje Petra verloor was destijds de eerste dag van een hittegolf. Ik wilde mijn webshop in slippers tijdelijk sluiten, maar het was mijn vader die zei: "Niks daarvan. Het is je brood, je moet je omzet pakken nu en doorgaan. Je kunt het." En dus hield ik mijn bedrijf draaiende. Overuren maakte ik van het afhandelen van bestellingen, inpakken, klanten te woord staan en uren bellen met Papa om ons verdriet te delen. Behalve op de dag van haar uitvaart. Toen heb ik een melding op mijn website gezet: 'Wegens familieomstandigheden zijn wij vandaag niet bereikbaar'. 

En dus ging ik naar mijn zakelijke afspraak, in de wetenschap dat mijn Papa op dat moment onder het mes ging. Het had niks met zenuwen te maken, maar ik struikelde op mijn hoge hakken over een latje en viel letterlijk op de balie bij binnenkomst. Ik kon me gelukkig nog net tegenhouden. Ik zag dat twee medewerkers hun lachen in moesten houden. Het moet er ongetwijfeld ridicuul uit hebben gezien. "Zo, dat is een mooie binnenkomer hè? Ik besloot om maar even gelijk een indrukwekkende entree ervan te maken!" Hilariteit alom.

Dat het al een poos geleden was dat ik hoge hakken aan had gehad merkte ik pas goed toen ik buiten kwam. Het valt niet mee om te herstellen van een gebroken teen en gekneusde middenvoetsbeentjes, maar ach, het oog wil ook wat. Althans, mijn oog. Het bleef niet onopgemerkt. Met een onvervalst Haags accent zei een mevrouw ineens tegen me: "De volgende keer maar wat minder hoge hakken aandoen hè?" 'Is het werkelijk zo duidelijk?', dacht ik. Ik lachte naar haar en antwoordde: "U heeft helemaal gelijk mevrouw. Weet u toevallig hoe ik naar de parkeergarage moet lopen?" "Geen idee, ik word meestal opgepikt." Ik keek nog eens goed en begreep wat ze bedoelde. Ze zat daar niet voor haar lol op een bankje met haar hoge hakken en haar veel te laag uitgesneden fluoriserende oranje topje. Ik wenste haar een fijne dag en zij mij ook. 

Toen ik me omdraaide botste ik bijna tegen een demonstrant aan. Demonstreren is een vrij recht en het was een vreedzame demonstratie, maar wel ééntje die er bij mij inhakte. 'Homoseksualiteit is een zonde', was de leus die hij bij zich droeg. Achterop zijn shirt stond de tekst: Jezus is er voor jou. In het grote Den Haag voelde ik me ineens onbehaaglijk. Precies een jaar geleden op 17 mei heb ik een blog geschreven over IDAHOBIT, omdat ik vind dat iedereen gewoon zichzelf zou moeten kunnen zijn. Dus ik vervolgde al strompelend mijn weg en liet de demonstrant in vrede zijn ding doen. Gelukkig konden twee vriendelijke bouwvakkers me de weg wijzen naar de parkeergarage. Zij namen de trap, ik koos voor één keertje de lift. In de auto hoorde ik dat de operatie van Papa goed was verlopen.

Na anderhalf uur filerijden op hakken, draaide ik opgelucht mijn auto op mijn oprit. Het eerste wat ik deed toen ik thuiskwam? Zoon omhelzen, hond aaien, en daarna als een speer mijn hakken uittrekken en sneakers aan. Een snelle kop soep, en hup, auto weer in en naar Breda. Het doolhof genaamd Amphia Ziekenhuis heeft gelukkig looproutes. Voor de zekerheid vroeg ik of het écht wel mijn vader was die op die kamer lag, want  door het raampje van de kamer zag ik dat daar een man lag te slapen. "Ja, dat is uw vader, maar ik zou maar niet naar binnen gaan want hij slaapt." "Dank u wel, geen zorgen, ik zal de laatste zijn die mijn vader wakker maakt, maar ik ga wel naar binnen." Vijf minuutjes zat ik daar doodstil naast zijn bed. Ik was al blij dat ik zijn ademhaling hoorde. Aanraken durfde ik hem niet, ik wilde hem niet wakker maken.

Ik besloot een verdieping lager te gaan kijken. Bij mijn oude tante die een paar dagen daarvoor een zwaar herseninfarct heeft gehad. Aan de blik in haar ogen zag ik dat ze geen idee had wie ik was. "Hallo, ik kom even bij je kijken, herken je me nog?" "Tuurlijk! Wat leuk dat je er bent Petra!" Het ging goed met haar. Ze zat te wachten op mijn tante Marij. Ze zouden gaan zwemmen, maar Marij moest even weg. "Ze zal zo wel komen", loog ik tegen beter weten in. Dat Marij vier jaar geleden is overleden, dat ik haar nog altijd mis en dat ze de afgelopen week jarig zou zijn geweest zei ik maar niet. 

Mijn grappige, lieve, supergeestige tante komt nooit meer terug. "Vader zit thuis te wachten, hij zal toch niet ongerust zijn Peet?" "Nee hoor, hij weet dat je hier bent." Ik denk echt dat haar vader, mijn opa het weet. Dat hij in 1980 is overleden staat nog als de dag van gisteren in mijn geheugen gegrift. "Gelukkig. Mijn broer komt vandaag niet want die moet morgen geopereerd worden." 'Je moest eens weten dat hij een verdieping hoger ligt ...', dacht ik. We praatten nog even en bij het afscheid zei ze het weer: "Nou Peet, ik vond het leuk dat je er was." "Ik ook", en zwaaide nog even door het raampje van de eenzame ziekenhuiskamer en vervolgde mijn looproute. Nog even bij Papa kijken. En omdat hij nog altijd in diepe slaap was liet ik een briefje achter. 'Pap, ik ben blij dat het achter de rug is, I love you, Kiek x'.  

De volgende dag belde hij. Hij was weer thuis, bedankte me voor het briefje en baalde dat hij het rustig aan moet doen. Ik schoot in de lach. "Dat zal wel een genen-dingetje zijn Pap." "Ik denk het ook, maar ik doe het nu maar wel even." Heel fijn. Een keer niet eigenwijs zijn, een keer verplicht rust nemen. Ik hoop dat het herstel goed zal gaan en dat hij weer de oude wordt. Ik ben al zoveel dierbare mensen verloren door de dood, Papa moet nog even blijven.

(Tekst gaat verder onder de foto)

 

(Foto uit 2014)

Het was ook de week waarin zoonlief zijn eindexamens afsloot. En nu maar duimen, want wat heeft hij zijn best gedaan de afgelopen jaren met al die online-lessen. Maar dat weet hij zelf maar al te goed. "Als ik dit in the pocket heb Mam, dan kan ik tenminste door, dan kan ik mijn droom achterna." Houden van is loslaten. Als ik zou zeggen 'Wat nou als je uitgezonden zou worden naar een oorlogsgebied?', dan zou ik hem manipuleren. En ik weet dat hij toch zou antwoorden dat hij dat dan zou doen. Ook al zou hij weten dat hij misschien nooit meer terugkomt. "Het steunt me wel dat jij achter me staat en als me wat zou overkomen, dan weet ik dat jij je toch wel redt." Ik denk het ook, al zou ik wel kapot zijn verdriet, maar dat is inherent aan het in bruikleen hebben van onze kinderen. 

Maar het was ook de week van de ZOOM-meetings, belafspraken, en  podcastavonturen. Ik en techniek zijn geen goede combi. Nooit geweest, maar gelukkig krijg ik hulp van de Podcast Masters Academy. En van mijn goede vriend Fer. Hilarische taferelen af en toe. "Ik begrijp het niet, als ik aan het opnemen ben hoor ik mijn hond snurken." "Dat is logisch, je hebt een supergoede microfoon." "Ja maar hoe krijg ik dat geluid dan weg op de achtergond?" "Dat hoeft niet, dat doet dat apparaat wat je gekocht hebt automatisch voor je." Bijzonder fijn. "En hoe moet het dan met de compressie enzo?" "Niet, ook dat regelt dat apparaat." "Fer, het lukt niet met mijn greenscreen." Enfin, uiteindelijk is het allemaal gelukt dankzij Fer en binnenkort komen de eerste video's online. De 'behind the scenes dingen' en dus ook wat bloopers. Want zonder humor zou ik niet kunnen en af en toe even de spot met mezelf drijven is ook leuk. Het redt me soms om even te kunnen ontsnappen aan de keiharde realiteit. En anderen, want toen ik aan een  verdrietige vriendin het uitgebreide verhaal van 'de hoge hakken-maffia in Den Haag' vertelde lag ze blauw van het lachen. 

Ik blijf genieten van het wandelen in de Hoeksche Waardse polders. Samen met de snurker, even uitrennen. De wind door mijn haren laten blazen en aarden. Niet op hakken maar met mijn ANWB-laarzen. Voelen dat ik even alleen ben met de natuur, genieten van al het moois dat groeit en bloeit. Om vervolgens weer vol energie en tot in de late uurtjes te werken aan mijn podcast-project. Het zal wel een genen-dingetje zijn. 

Over een paar dagen plaats ik mijn eerste podcast adventures op YouTube. 
Met uitzondering van mijn boekpresentatie snap ik heel goed waarom ik op YouTube nog maar heel weinig abonnees heb. Toch kan ik deze nu heel goed gebruiken. En nieuwsbriefabonnees ook. Dat heeft alles te maken met de ranking van mijn podcast-in-wording. 

Het is een 'afwijking' van me om met de stroom mee te gaan en allerlei marketingtrucjes toe te passen aan het eind van zo'n relaas. Dus ik vraag het gewoon heel direct:

Wil je me helpen door je te abonneren op mijn YouTube-kanaal en op mijn nieuwsbrief? Al lees je mijn nieuwsbrieven niet, al kijk je geen enkel filmpje, alleen al abonnee zijn helpt mij om straks supergave podcasts te gaan maken. 

Thanks vast, ik wens je een mooie Hemelvaartsdag.