Kiki Weekly - nr. 6

"Ik word zooooo moe van al die afspraken!", talloze keren heb ik dit mensen horen zeggen die lichamelijk iets mankeren. En nu? Hoor ik het mezelf weleens hardop denken. 

Vanuit de Hoeksche Waard is het niet 'even naar het ziekenhuis' of 'even naar de arts'. Voordat je ergens bent, ben je al 20 kilometer verder, vervolgens slenter je een halve mijl om bij een ingang te komen en daarna nog wat gangen door moet. 

Mijn week? Naar het ziekenhuis, de arts, weer naar het ziekenhuis en naar een andere arts. En terug naar huis gelukkig. De veilige plek om even bij te komen. Want op bovenstaande foto mag het er dan allemaal best leuk uitzien, de dagelijkse ochtendwerkelijkheid is dit:

(tekst gaat verder onder de foto)

De tijd van leuke ringen en armbanden waarvan ik de slotjes niet kan openen of sluiten lijkt voorgoed voorbij. Dat alleen al het aanraken van een lichtknopje pijn doet, of een kraan, ik blijf hoop houden dat het allemaal maar tijdelijk is. En dat mijn lichaam een doorgeefluik is. Dat laatste moet ik denk ik even uitleggen.

Vaak krijg ik de vraag waarom dat nou juist mij weer moet overkomen? Ik denk zelf dat je in het leven krijgt wat je kunt dragen en je moet ermee zien te dealen. Tegelijkertijd denk ik dat acute reuma een sein van je lichaam is om duidelijk te maken dat het nu genoeg is. 'Genoeg' in de zin van: "Ho stop! Klaar nou met jou, er is iets mis in je lijf en doe het rustiger aan!". Dat probeer ik ook, al is dat lastig als je een leven gewend bent waarin je altijd bezig bent en juist je handen nodig hebt om in ieder geval te kunnen werken. Gelukkig heeft mijn een groot gigabyte-gehalte. 

Ik vraag me daarom niet af 'waarom mij dit nu weer moet overkomen'. Ik zou dit niemand gunnen, dus het heeft geen enkel nut om mezelf die vraag te stellen. Het overkomt me. Het is nu alleen extra belangrijk om goed naar mijn lijf te luisteren. Dus stapte ik vol goede moed een hulpmiddelenwinkel binnen waar ik liefdevol ben geholpen. Als een blij ei stapte ik weer naar buiten. Met een sleutelbosversterker, handschoenen, een pot-opener en een blouseknopensluiter. 

(tekst gaat verder onder de foto)

Regelmatig lees ik op de socials dat mensen zich verontschuldigen voor het feit dat ze even social-media-moe zijn en zich terugtrekken. Even weg met the family naar een zonnig oord voor een maandje of twee. Ik vraag dan weleens voor de gein of er niet een tuinhuisje aanwezig is waar ik tijdelijk kan bivakkeren, maar dat is er nooit. 

Wat betekent dat ik het zelf zal moeten doen, maar geldt dat niet voor alles in het leven? Met dat bijltje heb ik al zo vaak gehakt en gelukkig heb ik die bijl nooit begraven. Het zal zo moeten zijn dat ik dit op mijn pad krijg en het moet doorleven. Mijn leven, mijn lijf, mijn gezondheid. Als ik nu niet luister naar mijn lijf en ernaar handel, dan krijg ik daar in een volgend leven weer mee te maken.

Ik moet er niet aan denken dat ik nog vier keer terugkeer op deze aarde. Vol met haat, antisemitisme, racisme, oorlogen, egoïstische mensen en andere ellende. Ik richt me liever op het positieve en daarom vind ik het fijn dat ik ook wat positief nieuws te melden heb. Zo creëer ik mijn eigen rust en vrede.

Dat is wat ik afgelopen week vertelde in een interview. Over wat mij is overkomen, maar ook over hoe ik daarmee om ben gegaan en hoe het me lukte om weer gelukkig te zijn. Zoals ik ook beschreven heb in mijn boek. Zodra het interview gepubliceerd is schrijf ik daar uiteraard weer een blog over. Tijdens het gesprek vertelde ik de journalist hoe belangrijk het is om vooral niet te zwijgen en over hoe belangrijk 'vergeven' is. Of het nu om een huiselijk geweldsituatie gaat, psychisch geweld, integriteitsschendingen of ongewenste omgangsvormen op de werkvloer. En juist dat bracht mij weer op het idee om daar binnenkort veel over te gaan publiceren. Wat me energie geeft in plaats van kost.

(tekst gaat verder onder de foto)

Energie haal ik niet uit het vertrekken naar een zonnig oord. Daarom dankbaar dat ik deze week gestart ben met roodlicht-therapie. Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat dat heilzaam is tegen acute ontstekingen. Mijn energie haal ik uit het spreken en interviewen van mooie mensen die te gast zijn in mijn podcast en daarbuiten. 

Daarbuiten? Ja. In mijn leven heb ik vaak en veel gezaaid, zonder het doel om te oogsten. Wie kan geven vanuit het hart is rijk. Afgelopen week moest ik ergens naartoe, maar de afstand was net te ver voor mij om te rijden. Wat denk je? Twee vrijwel onbekende mensen hebben me vrijwillig opgehaald en thuisgebracht. Andersom deed ik dat vroeger ook weleens voor anderen. Gewoon vanuit mijn hart. Nu begrijp ik nog beter dat datgene wat voor mij voorheen geen enkele moeite was, voor anderen betekenisvol en dankbaar was. Evenals dat ik de twee vrijwilligers van afgelopen week enorm dankbaar ben. In een wereld vol geweld, oorlogen en polarisatie, geloof ik nog altijd dat de meeste mensen deugen. Zo werd mij weer bevestid afgelopen week. 

(tekst gaat verder onder de foto)

Dat alles geeft me vervolgens weer zoveel stof tot nadenken, dat ik niet vertrek naar een zonnig oord, maar lekker blijf vertoeven in de Hoeksche Waard. Soms moet je eerst voor jezelf zorgen, voordat je er daadwerkelijk voor anderen kunt zijn. Daar werk ik hard aan. En aan mijn nieuwe project. Dat alles in mijn eigen 's-Gravendeel, een mooie en landelijk gelegen 'place to be'. Een omgeving om vooral in het hier en nu te blijven. Mijn tijd komt wel weer, daar ben ik van overtuigd.

Want ik weet dat er een dag komt waarop ik weer toekom aan de dingen die ik eigenlijk allemaal nog wil doen en dat ik ze weer zelf zal kunnen. Dat weet ik, door veel na te denken, te overdenken, te accepteren en mijn rust te nemen. Dus als je antwoord op een mail of inbox wat langer duurt dan gewoonlijk, dan weet je hoe dat komt.

In de tussentijd haal ik mijn energie uit het spreken en publiceren. Anderen hoop te geven en te blijven inspireren via mijn podcasts, mijn blogs en mijn nieuwsbrieven. 

Lieve groeten,

Kiki
🙏

Wil je me supporten in mijn herstel?

Doe dan a.u.b. een donatie via deze link.
🙏