Een uitje klinkt als gezellig toch? Niks is minder waar.
Vandaag mocht ik voor een test naar het ziekenhuis. Bij aankomst moest ik zo nodig plassen, dat ik een afslag eerder nam dan de bewuste reumatologie-afdeling.
Tijdens het indrukken van het zeeppompje gebeurde het. Het beschermkapje kletterde pats, boem op mijn knokkels. Een afgrijselijk 'Auwwwww' moet door het Rotterdamse ziekenhuis hebben geklonken.
Gelijk gemeld bij de tegenovergelegen gipspoli. Wat denk je? "Tja mevrouw, dit gebeurt wel vaker", kreeg ik als antwoord.
Nou ben ik niet bepaald op mijn mondje gevallen, dus ik heb vriendelijk medegedeeld dat dit dan als de wiedeweerga moet worden gefixt. Want het is al niet fijn, maar als reumapatiënt wil je geen stalen apparaten op je handen krijgen.
Gelukkig hoefde ik bij de reumatologie-afdeling niet lang te wachten op mijn Mantouxtest. Het is lang geleden dat er iemand op mijn arm heeft getekend, maar vandaag gebeurde het dan toch écht. De aardige assistente probeerde mij te waarschuwen dat het 'wel een beetje pijn zou doen'. Ik glimlachte naar haar. "Weet u, als je reuma hebt, dan is zoiets als deze test een speldenprikje".
Ik bedankte haar, zij mij en onder een "Tot overmorgen!", groetten we elkaar gedag. Op de terugweg naar de parkeergarage vroeg ik me af of er abonnementen bestaan op ziekenhuizen. Net als bij pretparken, musea of andere uitjes waar je een jaarabonnement kunt verkrijgen en dan met korting van alles kunt doen. Maar nee, het parkeertarief was hetzelfde, alleen bij de uitgang herkende de slagboom wel mijn kenteken.
Gelukkig kan ik nog zelf rijden, dat is een voordeel van een uitje als dit. Want hoeveel mensen zijn er wel niet die dat niet meer kunnen? Die afhankelijk zijn van een chauffeur? Of met het openbaar vervoer moeten reizen? Ik probeer maar niet te veel vooruit te lopen op de toekomst. In het ergste geval kan ik altijd nog mijn bezemsteel pakken. Wedden dat deze altijd start?
Lieve groeten,
Een reactie posten