Om vooruit te komen sta ik soms even stil bij de dingen die geweest zijn. Zo kwam ik dit 'Kiekje' tegen op zolder.
1974, net drie jaar oud. Samen met mijn grote vriend Wowo. Onze dalmatiër met bruine vlekken. Overal waar ik ging of stond was Wowo.
Dat zie ik ook op oude filmpjes van vroeger. Er is er niet ééntje waarop hij niet loopt te kwispelen achter mij. Af en toe deed ik - onder het toeziend oog van mijn moeder - net of ik Pippi Langkous was en hij mijn paard. In zijn mand maakte hij altijd ruimte voor mij en toen ik nog in de kinderwagen lag liet mijn moeder mij met een gerust hart achter voor de deur van de bakker, met Wowo naast me.
Ik vermoed dat toen al mijn liefde voor honden is ontstaan. Altijd hebben we thuis honden gehad, soms meerdere tegelijk. Cavia's en konijnen die vrij rond mochten huppelen en vogels. Kanaries, maar ook parkieten. Al moest je die wel tam maken, want mijn moeder vond het zielig om zo'n beestje een hele dag in een kooitje te laten zitten. En dan later ons paard, het échte. Al keek ik meer naar hoe mijn zusje op dat dier reed, ik was niet zo van de geur van de mest en de modderlaarzen. Maar ik vond ze wel mooi. En lief.
Nog altijd houd ik van dieren, maar van honden in het bijzonder. Fascinerend vind ik ze. En trouw. Dierenleed? Ik kan het niet aanzien. "Als je dieren hebt moet je er goed voor zijn!", die les heb ik van thuis meegekregen.
Zo gaat dat als je bijna 50 bent. Stilstaan is niksdoen en daarom sta ik soms even stil bij de dingen die geweest zijn. Juist om vooruit te komen. Vandaar vandaag veel postings over vroeger. Voordat de dag aanving waarop mijn leven drastisch veranderde. Daarom FEACH® ik. Het geeft me kracht en hopelijk jou ook!
Een reactie posten