Als je je humor verliest, heb je niks meer


"Ze is zoooo moooi!', niet alleen zijn ogen, maar zijn hele lijf straalde van verliefdheid. Of ik die avond ook naar de feesttent kwam, vroeg de puber van destijds. 'Vooruit dan maar', dacht ik. Ik ben niet van de plastic glazen, chateaux mirgraine en verplaatsbare toilethuisjes. Dus ik mijd de feesttent steevast die jaarlijks in 's-Gravendeel staat. Behalve die ene keer, want 'zij' zou komen.

Ik kwam, en zag niet alleen een mooi meisje. Ik zag een sprankelende jongedame met een goed stel hersens en nog lief ook. We mochten elkaar gelijk. Ons eerste gesprekje was leuk, maar ze wilde graag een keer langskomen om onze zoon te zien van een paar maanden oud, omdat ze gek was op kinderen. 

Het bleef niet bij het eerste bezoekje, want ondanks het leeftijdsverschil tussen ons, konden we het goed met elkaar vinden. Als vanzelfsprekend was het verliefde stelletje ook aanwezig bij de borrel die ik gaf om de eerste verjaardag van onze zoon te vieren. Borrel? Ja, ik heb niks met taarten en koffie, die sla ik liever over. Al dat gesjees, die wil wel slagroom, die niet, en in de tussentijd verlangt iedereen het meest naar de borrel en de zelfgemaakte hapjes. Een cadeautje? Een zachte babyknuffel van de clown die hierboven de posting staat. 

Ik heb nooit zoveel met clowns, maar al helemaal niet met deze. Toentertijd had je bij wijze van spreken de keuze tussen de onnozele teledingespoppen of die blèrende clown op de televisie. Dan maar die laatste en mijn zoon vond hem tot overmaat van ramp nog geweldig ook. Overal waar hij ging of stond moest die clown mee. Naar de dierentuin, in het vliegtuig, in de auto, naar het park etcetera etcetera. Tot gruwels toe van mij.

Zachtjes sloop ik 's avonds zijn slaapkamertje in om de knuffel stiekem weg te halen zodat deze in de was kon. 's Ochtends vroeg legde ik hem dan gauw op de verwarming zodat hij op tijd droog was. Dit tafereeltje heeft nog jaren voortgeduurd. Om mijn zoon niet in verlegenheid te brengen zal ik niet zeggen hoe lang, maar ik ben blij dat ik van het tafereeltje af ben. Maar o wee als hij zijn knuffel kwijt was. Paniek alom. Ik herinner me ook nog dat het me lukte om die maffe clown te imiteren, waardoor mijn zoon in een deuk lag en ik het keer op keer moest herhalen. Wat een lol hebben we gehad. Ik probeerde gisteren nog om de clown te imiteren en na al die jaren ben ik het nog niet verleerd. Hilariteit alom.

Lachen is niet alleen gezond, voor mij is het een essentieel onderdeel van leven. De jongedame waar ik het in de tekst hierboven heb is een goede vriendin van mij waar ik mee kan huilen. Geloof mij, dat hebben we zat gedaan. Iemand die je ook 100% kunt vertrouwen, zij weet het échte verhaal achter mijn boek, heeft de bewijzen gezien, weet wat feit en fictie is. Daarnaast iemand waar ik vooral veel humor mee deel en humoristische herinneren mee heb gemaakt.

Zo lag zij in een deuk toen ik Beyoncé imiteerde en zei: "Zie je het voor je dat als mijn man vreemdgaat, dat ik dan in lingerie bij de deur sta en met mijn vingertje 'to the left, to the left', sta te zingen?" Of die keer dat ik op mijn veertigste verjaardag mijn alom geroemde Cindy Lauper-act playbackte, want ja, Girls just want to have fun toch? Die hadden we, want ik scheurde spontaan uit mijn jurk in een huis met vijftig toeschouwers.

Dat ik een performer ben, dat weet ik al van kleins af aan, maar dat zij dat ook is bewees ze wel met haar stijlvolle imitatie van Psy's 'gangnam style-dansje'. En ze kan dat nog steeds, alleen doet ze het alleen op verzoek. Als je mijn boek hebt gelezen dan verbaast het je niet dat ze dat de afgelopen jaren meerdere keren gedaan heeft voor mij. Zo gaat dat, vrienden zijn er voor elkaar. Ze lijkt wel een beetje op de Kate uit het boek, maar dan anders.

Je moet ons ook niet op een bank zetten met een schaal bitterballen en vlammetjes voor onze neus. Toen ik ooit zei dat ze zich niet in hoefde te houden liet ze zich dat geen twee keer zeggen. Voor mij was het een excuus, want dan hoefde ik me ook niet te generen in mijn eigen huis. Als ik haar op vrijdagavond  een berichtje stuurde met de vraag 'vlammetje?', dan stond ze 20 minuten later  op de stoep met een warm zakje van de patatzaak.

Talloze 'Voices' verder, kreeg ik een keer vanuit een verre vakantiebestemming een foto met een mooie ring toegestuurd. Ik belde gelijk en we waren allebei aan het huilen op 10.000 mijl afstand van elkaar. 'Dit is niet de bedoeling', zei ik, 'we moeten eigenlijk helemaal niet janken omdat jij gaat trouwen, maar ik kan er niks aan doen!'. Dat ritje in hun trouwauto na hun huwelijksdiner zal ik ook nooit vergeten. Ik in mijn avondjurk met stiletto's aan, zij met haar trouwjurk en Birkenstockslippers eronder. "Goede slippers verkoop jij, niemand die het ziet!", hoor ik haar nog schateren. Goede oude tijden.

Deze week moest ik weer huilen. Ik ontving een foto van een pasgeboren kindje met twee trotse ouders. Wat ben ik blij voor ze, ook al heb ik ze al die jaren gekscherend vervloekt om die knalgele stinkende knuffel die ze mijn huis in hadden gesmokkeld. Maar ik heb woord gehouden. "Als jullie ooit een kind krijgen, dan pak ik je terug!".

Online kon ik nog net de allerlaatste knalgele knuffel bemachtigen. Ik liet er een briefje bijdoen:
"Lieve allebei, wie een kuil graaft voor een ander .... heel veel liefs, Kiek x"

Vandaag ontving ik dit berichtje van 'haar':
"Bedankt voor je cadeautje 😂😂😂😂😘"

Ook 'hij' stuurde me een berichtje (met foto):
"Hahaha, 😂😂😂😂 geweldig!!! 😘😘😘 Ik moest echt lachen!!! Die had ik aan kunnen zien komen, maar niet verwacht 😅 steengoed en lief! Dank je wel! 😘"

Ik hoop vanuit de grond van mijn hart dat deze knuffel minstens veertien jaar meegaat en dat ze net zo geduldig als ik met naald en draad af en toe de gaten en scheuren zal stoppen. En dat hij zich sufzoekt als dat ding kwijt is. Vooral dat deze mooie baby een gelukkig en gezond leven tegemoet gaat. Twee schatten van ouders heeft dit mini-mensje al. En mochten ze het cadeautje niet leuk vinden, het échte cadeau moet tenslotte nog komen, dan is er vast wel een oma waar de knuffel permanent mag verblijven. En de smoes dat de hond hem zogenaamd heeft gepakt, ... don't worry, dan vind ik op internet wel een nieuwe knuffel voor jullie! 

In mijn boek komt de knuffel niet voor, noch mijn zoon. Wel de bruiloft van deze twee vrienden. Was de Michael uit mijn boek als eerste ter plaatse toen ik het meest verschrikkelijke nieuws kreeg wat ik die avond voor mijn verjaardag kon krijgen?? Dingen die je nooit meer zult vergeten. Vrienden delen belangrijke dingen met elkaar. Soms zie je elkaar wat minder vaak, soms weer wat meer, maar het gaat om de kwaliteit, niet om de kwantiteit. Als je dan altijd nog samen kunt huilen en lachen, dat is goud waard. Want als je je humor verliest, heb je niks meer. Al hebben zij dan altijd nog een foeilelijke knuffel in huis voor de komende jaren. Gelukkig is het geen buikspreekpop of zo'n ding met een muziekje. Dat is pas leuk over een jaar of twee. En 'hij'? Hij straalt weer net als toen, nu van verliefdheid op zijn eigen mooie dochter. En trots, trots op haar en zijn lieve, dappere vrouw. En ik? Ik loop over van blijdschap en dankbaarheid. En trots ja, op mijn vrienden!  

Naast dit soort blogs schrijf ik ook serieuze blogs, maar af en toe even plagen vind ik leuk. Creativiteit uiten; het is mijn passie door middel van schrijven. Meer lezen? Volg mij dan op Instagram of via LinkedIn, dan verschijnen mijn blogs vanzelf in je tijdlijn! Dat kan trouwens ook interessant zijn voor als je zelf niet zo goed bent in schrijven maar je bedrijf of dienst onder de aandacht wilt brengen op de socials. Dat doe ik ook voor anderen, alleen staat mijn naam er dan niet onder!

Kiki Scheepens


(Copyright foto bekend bij de 'hij' uit dit blog en bij mij als auteur ;-))



Een reactie posten

My Instagram

Copyright © Organisatiebureau KVPS