Van het concert des levens ...

 


"Bij ons thuis hing vroeger dit bordje aan de muur", zal mijn zoon ongetwijfeld zeggen over 50 jaar. Althans, dat hoop ik. Want het bordje hing vroeger ook 'bij ons thuis' aan de muur. Al decennia lang. 

Als ik vroeger ergens mee zat, dan kon ik altijd bij mijn moeder terecht. Ze luisterde dan aandachtig, steunde me en dacht met me mee. Vaak wees ze op het bordje aan de muur en zei: "Ja Kiekske, van het concert des levens krijgt niemand een program." Het was dan ook niet meer dan logisch dat we deze tekst op haar rouwkaart lieten drukken destijds. 

Ik weet het nog als de dag van gisteren, 9 mei 1998. De dag waarop 21 jaar geleden het Nationale Songfestival gehouden zou worden. Het zou snikheet worden die dag en dat werd het ook. Edsilia Rombley zou haar prachtige lied  'Hemel en aarde', verkondigen die avond en wij zouden met vrienden voor de buis gaan zitten om gezellig naar het Songfestival te kijken. 

Ik heb er niks van gezien. Omdat het zo warm zou worden stond ik die zaterdagochtend vroeg op en werd rond half negen gebeld door mijn zusje. "Mama is dood." Paniek overviel me, waarop ik zei: "Nee, dat kan helemaal niet." "Het is echt zo, de honden lagen in de gang en toen ik Mama's slaapkamer inliep en haar wakker wilde maken zag ik dat ze dood was." "Ik kom eraan", hoorde ik mezelf zeggen, terwijl het voelde alsof de tegelvloer onder mijn voeten vandaan zakte en ik in een diep gat viel. Nog nooit zo snel heb ik mijn spullen gepakt en ben naar Renesse gereden. Daar waar het bordje aan de muur hing. 

Mama was net opgehaald toen ik arriveerde en mijn zusje en ik hielden elkaar minutenlang vast. Vermoedelijk een hartstilstand. Huisartsenposten waren er toen nog niet, dus mijn moeder belde de avond daarvoor de dienstdoende huisarts. Ze had pijn op haar borst en had het benauwd. "U kunt zich nog goed verwoorden, dus daar kom ik mijn bed niet voor uit. Neemt u maar een paracetamol, gaat u maar slapen en morgen zal het wel weer over zijn." En het was over. Voorgoed. 

Een dag van wanhoop, ongeloof, regelen, bellen, huilen, intens verdriet en herinneringen ophalen. Totdat we eindelijk 's avonds naar haar toe mochten in het rouwcentrum. Want mijn Mama was donor, dus het duurde even voordat we haar konden zien. Een serene stilte overviel me in het rouwcentrum. Daar lag ze, opgebaard in een kist met brandende kaarsen om haar heen. Het was mijn Mama, maar ook weer niet. De ziel was vertrokken en ze liet ons achter, toen 23 en 26. 

Daarna ben ik naar de Brouwersdam gereden en heb uren op een steen naar de zee gekeken. Net zolang totdat de zon onder was. Leeg was ik en de ene traan na de andere biggelde over mijn gezicht. De papieren zakdoekjes waren niet te tellen.   

Dat Edsilia die avond de sterren van de hemel zong en de tiende plaats behaalde tijdens het Songfestival is me volledig ontgaan. Haar liedje van toen maakt nog altijd een diepe indruk op me. Vanavond ga ik kijken naar het Songfestival en zie daar Edsilia staan op het podium. Nog mooier dan 21 jaar geleden. 

En van het concert des levens krijgt niemand een program. Dat is maar goed ook. Als we alles van tevoren weten dan zouden we het program gaan veranderen, krampachtig door het leven gaan zelfs. Dat is niet de bedoeling van het leven.

Die steen aan de Brouwersdam waar ik destijds op zat ligt er nog steeds. Ik weet nog precies welke, elke keer als ik hem passeer. Soms ga ik er eventjes op zitten en staar naar de zee. Mijn moeder is er niet meer en ook al ligt de steen op dezelfde plek, mijn moeder heeft veel stenen verlegd in haar leven. Eén daarvan is dat ze ons altijd bijgebracht heeft dat je moet genieten van het leven en eruit  halen wat erin zit. Ik hoop dat mijn moeder en mijn zusje vanavond onzichtbaar meekijken als ik voor de televisie zit. Want ze zijn allebei niet meer op deze aarde, maar altijd in mijn gedachten. 

Over eruit halen wat erin zit: ik ben blij dat het Songfestival door kan gaan dit jaar en ik ga genieten vanavond. Een mooie contest, laten we hopen dat het voor meer verbinding zorgt in de wereld en tussen mensen onderling. En dat vanuit ons mooie Ahoy in Rotterdam, op een kwartier rijden vanaf hier. Daar mag Nederland trots op zijn. Ik wens iedereen daarom een mooie avond toe. En voor wie niet kijkt, geniet van de andere dingen die je wel of niet gaat doen. Want je leven kan zomaar ineens veranderen. FEACH®!

Kiki Scheepens
(spreker en auteur van het boek Sextortion Op het spoor)

Een reactie posten

My Instagram

Copyright © Organisatiebureau KVPS