Is het niet een beetje rouw?

 


Het is toch eigenlijk een beetje krom, of is het heel krom?
Het is toch niet een 'beetje in de rouw' zijn?
In de rouw zijn is hetzelfde als zwanger zijn. Als je het bent, dan ben je het niet 'een beetje', dan ben je gewoon in de rouw, net zo waar als dat je in verwachting bent. Al eens iemand gehoord die slechts 'een beetje zwanger was'? Nee toch?

Met rouw werkt dat precies zo! Alleen komt de dood vaak onverwacht. Soms zie je het aankomen of weet je dat het onvermijdelijk is, maar je weet bijna nooit wanneer dat moment precies is. En dan ontstaat er een proces wat ineens 'rouw' heet. Niet een beetje, maar heel veel! 

Allereerst de emoties die je overdonderen, ook al zag je de dood misschien aankomen, nog maar niet te spreken over de dood die je niet zag aankomen, je wordt ermee geconfronteerd. Dan het regelen dat je moet doen om het afscheid van jouw dierbare te regelen, alle telefoontjes, mails en berichtjes die op je afkomen. Niet te filmen. Je komt niet toe aan rust, probeert overeind te blijven en als je kinderen hebt, dan doe je je uiterste best om er voor hen te zijn. Het leven gaat immers door toch? Ik weet uit ervaring dat het leven dan juist even stil staat en als je geluk hebt slaap je 's nachts, maar ik kan me nog alle nachten herinneren dat ik niet sliep voor de uitvaart. Zelfs niet met medicatie om te slapen. Geloof mij, je houdt een hoeveelheid ballen in de lucht die normaal gesproken een jongleur nog niet eens allemaal in de hoogte zou kunnen houden.

En je krijgt vrij van je werk als je een werkgever hebt vanaf de dag van overlijden tot en met de dag van de uitvaart. En dan 'gaat het leven door' en moet je weer 'gewoon' werken. Geloof mij ook hierin: dat is bijna onmogelijk, onmenselijk. De ene werkgever is begripvoller dan de andere, maar men vergeet vaak dat juist daarna de ellende pas begint. Behalve het verdriet en het gemis, is er heel veel te regelen met instanties, wetgeving en noem maar op. 

Dat doe je niet 'even' in je vrije uurtjes. Als je die al hebt, want je wordt geleefd. En als je in één keer wordt gebombardeerd van gezin tot éénouder-gezin, denk je dan werkelijk dat je nog 'vrije uurtjes' hebt? Als je ze wel hebt, dan moeten er ook nog boodschappen gedaan worden, of een huisdier moet uitgelaten worden, de vuilniszak moet geleegd worden en ja, zelfs de afwas in de vaatwasser zetten kost al moeite. En de volgende dag moet je weer vroeg op om naar je werk te gaan, waarvoor je eigenlijk jezelf 100% wilt inzetten, maar er gewoonweg niet toe in staat bent. Dit is slechts een 'greep uit de collectie', want ik kan nog wel 200 voorbeelden bedenken van hoe het in de praktijk gaat. 

Schrijver Marrit van Exel (zij schreef de 'survivalgids voor weduwen') deed een oproep op LinkedIn, of er geen wettelijk rouwverlof zou moeten komen bij het verlies van een partner of een kind. Ik opperde om een petitie te starten, want ik ben voor! En het mooie is dat Marit gelijk een petitie in gang heeft gezet.

Of je nu wel of niet je partner of je kind bent verloren, mag ik even aandacht voor de petitie? Je kunt hem tekenen via deze link en vergeet niet na ondertekening om de mail te bevestigen, anders is je handtekening niet geldig en dat zou zonde zijn. 

Het zou namelijk mooi zijn als mensen ietsje meer ruimte en lucht krijgen voor hun rouw. Niet alleen voor die mensen, maar ook voor de werkgever. Je hebt immers veel meer aan een werknemer als hij of zij zich goed kan inzetten voor jouw bedrijf. Het helpt als iemand daar ook de ruimte voor krijgt en de tijd. Des te sneller zal hij of zij zijn werk weer kunnen doen, zoals vanouds. Misschien nog wel beter dan tevoren, omdat er begrip was voor de nabestaande en erkenning voor diens verdriet. 

Marrit zet zich in voor nabestaanden, om te rouwen, te leven en weer te genieten. Ik doe dat ook met mijn FEACH®-methode. Om weer kleur te geven aan je leven, zeker na ingrijpende gebeurtenissen in een mensenleven. Ik spreek erover en ik schrijf erover. Verlies en rouw komen aan bod in mijn boek Sextortion Op het spoor.

Marrit en ik hebben de petitie al getekend. Nu jij nog!


2 opmerkingen :

  1. Wat een mooie en sprekende voorbeelden die precies de vinger op de zere plek leggen. En een duidelijk verhaal waarom dat rouwveryer dus moet komen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank Marrit voor je reactie. Juist om die reden steun ik jouw initiatief tot het indienen van een petitie voor rouwverlof!

      Groet, Kiki

      Verwijderen

My Instagram

Copyright © Organisatiebureau KVPS