Hockey-Ki

Ik hoor het haar nog roepen ... "Hockey-Ki ga je mee voetballen?" 
Mijn zusje, de voetballer, de huttenbouwer, de knikkeraar en ik, de midden-midden, het meisje-meisje, "Hockey-Ki", noemde ze me gekscherend. 

Toen zij nog volop liep te voetballen en te knikkeren buiten, ja zelfs hutten bouwde met geheime schuilplaatsen in het bos, draaide ik urenlang de LP 's van Prince en Genesis op mijn kamer. Ik testte make-up uit en elke vrijdagmiddag ging ik steevast met vriendinnen naar de stad, naar een kroegje. Om cola te drinken. Cola-light bestond toen nog niet en dat wij een grote hamburgerketen in de stad hadden was zeldzaam in Nederland. Ik mocht er niet naartoe van mijn moeder "al die vette troep". Kun je het je voorstellen? 

Als ik dan thuiskwam zat mijn zus onder de modder en ik? Mijn haar zat nog strak door de halve pot gel die erin zat, dat was toen hip. Strak in een hockeystaartje, met grote oorbellen en een bijpassende V&D-ketting. Met polo. En collegeschoenen, al zie je die niet op deze foto. 

's Avonds luisterde je steevast naar Curry & Van Inkel en draaide je cassettebandjes van alles wat je de dag daarvoor had opgenomen van de Top50, met Erik de Zwart. Wat een gouden tijden! Wat deed ik nog meer in mijn vrije tijd? Schilderen, de honden uitlaten en schrijven. Brieven schrijven, het liefst met vulpen, want dat vond ik het mooist. Brieven naar mijn nichtje en naar mijn penvriendin uit Kampen, die ooit een advertentie in de Popfoto had geplaatst, op zoek naar een penvriendin. 

Tijden vergaan, maar sommige dingen blijven. Ik draai nog steeds graag nummers van Prince en Genesis/Phil Collins. De bomen in het Mastbos staan er nog steeds. Die hamburgerketen mijd ik het liefst, "al die vette troep", zeg ik tegen mijn zoon. Make-up, oorbellen, polo's zijn er nog, inmiddels een andere hond en het brieven schrijven is vervangen door bellen en appen. Ja, zelfs met die trouwe penvriendin 'ûût Kampn', zoals ze zelf altijd zegt. Mijn vulpen heb ik nog. Die ga ik weer vaker gebruiken in de toekomst, als mijn boek uit is en ik ga signeren. Van die dingen die blijven. 

"Hockey-Ki" [hok-kiki], ik moest er gelijk aan denken toen ik deze foto tegenkwam. Echt iets voor haar om dat te verzinnen! Ook al is ze er niet meer, herinneringen blijven. Voor altijd. Koester ze.