Liegen is niet mijn sterkste kant. Sterker nog, ik ben er wars van. Als vertrouwenspersoon en als rouwcoach moet je af en toe zwijgen, maar dat is wat anders dan liegen. Soms kun je gewoon niet alles vertellen. En bij twijfel, dan is zwijgen nog altijd beter dan spreken.
Nou ben ik wel goed in zwijgen, dat heb ik ook bewezen toen ik jaren geleden door het OM zwijgplicht opgelegd kreeg omdat het onderzoek in een grote sextortionzaak nog in volle gang was. En zelfs toen het onderzoek was afgerond, verdachten waren gearresteerd, maakte ik vrijwillig de achteraf foute keuze om te zwijgen. Uit angst, uit schaamte, maar vooral om anderen te beschermen. Waaronder mijn destijds minderjarige zoon. Ik dacht: 'Als ik niks zeg, kan het ook niet uitkomen en als hij ooit de waarheid moet horen, dan moet hij dat van mij horen en van niemand anders.' Dat het me bijna mijn lijf kostte, dat het me verstikte was toen irrelevant. Mijn nog jonge kind beschermen was het belangrijkst op dat moment. Totdat ik niet langer meer kon zwijgen.
Ik zag zoveel mensen worstelen met narcistisch/psychopathisch misbruik, het aantal sextortion misdrijven steeg, het aantal zelfdodingen nam toe, alsook dat de term victim blaming steeds vaker op mijn netvlies kwam via de media. 'Hier moet ik wat mee doen, ik wil iets bijdragen aan de maatschappij', dacht ik toen. De enige manier waarop ik dat kon doen was door mijn boek Sextortion Op het spoor uit te brengen en te gaan spreken over wat mij was overkomen, maar ook over het herstel. En hoe je de zingeving van je bestaan weer terug kunt vinden na zulke heftige en bizarre gebeurtenissen in je leven. Dan is er uit iets verdrietigs misschien toch nog iets goeds voortgekomen waarmee ik anderen kan helpen en inspireren. Want in dat geval is zwijgen zilver en spreken goud.
Maar ja, dan word je uitgenodigd om deel te nemen aan een televisieprogramma en je mag daarover met bijna niemand praten. Liegen wilde ik niet, maar ik heb me in tal van bochten moeten wringen om niet de hele waarheid te vertellen. Daarmee heb ik niet gelogen, maar wil ik wel graag dit blog met jullie delen en 'sorry' zeggen ...
- Sorry zakenrelatie, dat ik jou vertelde dat ik een paar dagen vakantie ging vieren. Op de vraag waar ik naartoe ging antwoordde ik 'Naar het Gooi'. Geen leugen.
- Sorry zakenrelatie, dat ik vertelde dat ik een aantal dagen geen bereik zou hebben. Ik weet, het klinkt heel ongeloofwaardig, maar het was écht zo.
- Sorry intervisiegroep van vertrouwenspersonen dat ik niet deel kon nemen aan onze intervisie. Dank aan de collega-vertrouwenspersoon die het opstarten van de meeting van mij over wilde nemen. Ik was écht verhinderd.
- Sorry lieve familie en vrienden dat ik mijn welkomstboodschap op mijn mobiel tijdelijk aan moest passen naar 'niet bereikbaar'. Al wisten een paar van jullie waarom.
- Sorry podcastgast dat ik onze afspraak noodgedwongen moest verzetten, omdat er 'iets' tussengekomen was. Dat was ook écht zo.
- Sorry aan alle connecties op de socials dat ik wat later reageerde dan gebruikelijk. Het was voor mij onmogelijk om even snel als altijd te reageren.
- Zo kan ik nog wel even doorgaan maar last but not least:
Sorry lief hondenkind dat het vrouwtje een paar dagen weg was en dat je er niks van begreep, al was je in gouden handen.
Kijk en oordeel zelf maar vanavond. Iets voor 19.00 uur op SBS6, Lang Leve de Liefde. Ik kan er nog altijd niets over zeggen, maar ik kan je één ding beloven: het entertainmentgehalte is hoog en ik heb genoten.
O ja, en vanavond ben ik niet bereikbaar. Ik ga zelf namelijk ook kijken. Samen met de paar mensen en familieleden die wisten waar ik was en wat ik ging doen. Verder zeg ik nog even niks, dat blijft nog heel even geheim.
Lieve groeten,
Kiki
Een reactie posten