Dag van de nabestaanden van zelfdoding

 

Alsof de grond onder je voeten weggevaagd wordt en waarna je gelijk in een ravijn stort. Nou ben ik nog nooit in een ravijn gevallen, maar zo ongeveer voelt het, wanneer je hoort dat een dierbare zichzelf van het leven heeft beroofd. 

Plotsklaps wordt er een deel van je hersenen geactiveerd, waardoor je cortisolproductie stijgt mét. Met wat? Honderd procent? Tweehonderd? Totale desoriëntatie maakt zich meester van je. Ongeloof, onmacht, verbijstering, verdriet, paniek, verslagenheid. Zomaar enkele van de gevoelens die ik ervaren heb. Niet één keer, niet twee keer, maar drie keer in mijn leven. En alle drie de keren anders, maar niet minder heftig. 

Elke dood is anders, zelfs elke zelfdoding is anders. Alleen zijn de gevoelens die je ervaart als nabestaande van een zelfdoding bijna niet uit te leggen. Niet alleen dat wat je voelt op het moment waarop je het te horen krijgt, maar ook de dagen, zelfs de jaren daarna. 

Eén van de lessen die ik heb geleerd als nabestaande, is dat het belangrijk in het kwadraat is om te praten over je gevoelens. Praat met mensen die écht naar je luisteren. En voor de échte luisteraars geldt dat je vooral moet vragen waar de ander behoefte aan heeft. Soms zeggen mensen met al hun goede bedoelingen totaal de verkeerde dingen, waar je als nabestaande niks aan hebt, of die je nog verdrietiger kunnen maken dan dat je al bent.

Vandaag is het de Dag van de nabestaanden van zelfdoding. Ik weet dat het leven verder gaat. Het is mij gelukt om mijn leven weer op te pakken en inhoud te geven aan het woord 'leven', waarvoor het leven volgens mij bedoeld is. Want als  het leven van de één stopt, dan betekent dat niet automatisch dat jouw leven ook stopt. Al voelt het vaak wel lange tijd zo. 

Wat ik tegen alle mensen zou willen zeggen die nog niet zo lang nabestaande zijn van een zelfdoding is het volgende:

• neem je rust;
• leef dag voor dag;
• geef jezelf elke dag minimaal één complimentje;
• blijf in beweging;
• praat erover;
• neem je tijd;
• laat anderen weten wat je nodig hebt, wat jouw behoeften zijn; en 
• geef duidelijk je grenzen aan, wees lief voor jezelf.       

Misschien wel het belangrijkst van alles: Voel je niet schuldig!
Onthoud dat -hoe wrang ook- de ander heeft die keuze zelf gemaakt. 
Er zit een wezenlijk verschil tussen de 'suïcide' en 'the cry for help'.
Het kan zijn dat een mens misschien helemaal niet echt dood wilde, maar zich zo rot voelde dat hij of zij een poging heeft gedaan om zichzelf van het leven te beroven. Een schreeuw om hulp. En toch, als die poging lukt, dan is er sprake van zelfdoding. Je weet bijna nooit 100% zeker of een zelfdoding voortkwam uit die cry for help, of dat iemand daadwerkelijk dood wilde, de suïcide. Je kunt het immers niet meer vragen, want de enige die die vraag kan beantwoorden, die is er niet meer. 

Wat rest zijn honderdduizend vragen die overblijven. Niet jij hebt de keuze gemaakt dat het leven van de ander zou stoppen, maar die persoon zelf. En daarom hoef jij je niet schuldig te voelen. Als je er niet voor geleerd hebt om een auto te monteren, hoe kun je dan een auto repareren? Als je daar wel voor geleerd hebt, hoe kun je dan een ziekenhuisoperatie uitvoeren? Niet. Door schuld bij jezelf te zoeken, vraag je het onmogelijke van jezelf. Doe dat jezelf niet aan en ben alsjeblieft lief voor jezelf. Dat is wat je nodig hebt. En de steun en liefde van anderen.

Je leven zal nooit meer hetzelfde zijn als voorheen. Ook niet wanneer je 'gewoon' iemand verliest door de dood. Maar weet dat je niet alleen bent en dat het leven over een tijdje echt anders zal worden. Hoe anders? Dat weet ik niet. De enige die daarvoor de regie in handen heeft ben jijzelf. Pak die regie, hoe moeilijk ook.

Voor iedereen die meer wil weten over zelfdoding of die het moeilijk heeft, heb ik een PDF gemaakt. Een stukje uit mijn boek Sextortion Op het spoor. Met het voorwoord en vol met emoties en gevoelens, situaties die je kunnen overkomen als je nabestaande bent van een zelfdoding. Wie interesse heeft mag het gratis bij mij opvragen. Vul even het contactformulier in, vraag om het PDF-bestand, en ik stuur het je zo gauw mogelijk toe. Ik wens je heel veel sterkte en kracht. 

Heb je tijdens of na het lezen van dit artikel behoefte aan een gesprek of hulp nodig? Aarzel niet en neem contact op met de hulplijnen!

Voor lezers uit Nederland:
Praten over zelfmoordgedachten kan anoniem, en 24 uur per dag. Chat via: www.113.nl, bel 113 of bel gratis 0800-0113.


Voor lezers uit België:
Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je gratis* en anoniem bellen met de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of chatten en mailen via www.zelfmoord1813.be (24/7). 
(*Gesprekken zijn enkel gratis vanuit België)