Kan ik even met je praten over Charlie Kirk?

Mijn zoon kwam net naar beneden. "Mam, kan ik even met je praten?"
"Tuurlijk!" Wanneer mijn kind van twintig dat vraagt, dan weet ik: 'Dit is serieus'. Dus ik laat mijn bureau voor wat het is en ga met hem in onze keuken zitten. Waarna ik vraag wat ik voor hem kan betekenen.

"Nou, ik ben compleet van slag. Ik zie overal op de socials beelden over de dood van Charlie Kirk. Zelfs zijn dochter heeft het zien gebeuren. Ik ben er kapot van." Ik begrijp hem. Ik vind het afschuwelijk, schokkend en te triest voor woorden. Eigenlijk zijn er geen woorden voor.

Nu weet ik ook wel dat ik in de eerste plaats zijn moeder ben, maar behalve dat, ben ik ook rouwcoach en vertrouwenspersoon. Dus ik vroeg hem wat hem zo raakte. Dat was niet alleen de koelbloedige moord op een jongeman, die een vrouw en twee kinderen achterlaat. Ook de beelden die voorgoed op zijn netvlies zullen staan. Maar daarnaast ... de filmpjes van onnozelen op de diverse socials. Hoe zij luid en duidelijk verkondigen blij te zijn dat Charlie Kirk is vermoord. Mijn zoon kan er met zijn gezonde verstand niet bij. Hij praat aan één stuk door: "Hoe kun je nou blij zijn dat iemand zo aan zijn einde is gekomen?" "Hoe haal je het in je botte hersens om daar dan een filmpje over te maken?" "Hoe ziek ben je dan in je hoofd Mam?" "Hoe kun je iemand zo haten? Waar komt dat vandaan?" "Wat zegt dat over zulke mensen? Dan spoor je toch niet?!" Ik begrijp zijn gedachten volledig. Ik probeer altijd oordeelvrij te blijven, maar ik kan niet anders dan antwoorden dat ik het méér dan ziek vind. Ik vind het niet alleen ziek, maar asociaal, ongehoord, respectloos, gestoord en rijp voor een gesticht als je dat soort uitlatingen doet. En nee, ik begrijp ook niet waar die haat vandaan komt.

We zijn allemaal mensen, maar wat zegt dit over mensen die dat doen? Ik durf het wel te wijten aan minimaal één of een meervoudige persoonlijkheidsstoornis. Het zal je maar overkomen en het overkwam Charlie Kirk en zijn naasten. Kinderen wiens leven voorgoed veranderd is, een echtgenote die hier mee zal moeten dealen. Die er ook moet zijn voor haar kinderen. Zijn overige nabestaanden, vrienden, kennissen en iedereen die hem dierbaar was. En wat te denken van de mensen die aanwezig waren, degenen die het 'live' hebben moeten aanschouwen? De hulpverleners? En zo kan ik nog wel meerderen bedenken.

Ik schakel tijdens het gesprek met mijn zoon voortdurend van moeder naar professional. "Wat zou het je opleveren om die beelden niet meer te bekijken?" Hij gaat het proberen, maar door de vele socials doemen de beelden steeds op voor zijn netvlies. "Het enige wat je kunt doen is steeds tegen jezelf zeggen dat je geen invloed hebt op een situatie die gebeurd is en dat je niet het verleden kunt veranderen, hoe heftig ook. En probeer het los te laten. Je kent mijn lijfspreuk over dat je alles los moet laten wat je verdrietig maakt."

Wat niet betekent dat je iemand moet vergeten, want dat kan niet. Maar wel dat je afstand kunt nemen van dingen die je niet in de hand hebt. Waar je niks aan kon doen, die buiten jouw bereik liggen.

Ik zie een soort van rust over hem glijden. We praten nog wat na over de moord op Pim Fortuyn destijds en op die van Theo van Gogh. "Ik weet nog precies waar ik was en wat ik aan het doen was toen." Hij snapt me en antwoordt: "Ja, dat begrijp ik, ik zal dit ook nooit meer vergeten. Net zoals dat ik J. nooit meer zal vergeten en toen ik thuiskwam van het voetballen en jij me vertelde dat hij dood was." Ik zie tranen opkomen in zijn ogen en omhels hem. Eén meter negentig, twintig jaar en ineens zit die kleine jongen met een groot hart voor me met verdriet. Ik vermoed dat het te maken heeft met de datum die dichterbij komt. Op 15 september 2016 verloor ik mijn partner en hij zijn bonusvader. "Wat raakt je nou het meest?', vraag ik hem. "Nou, zijn kinderen die dat hebben moeten zien en zijn vrouw en dat hij er niet meer is. En dan al die rare figuren die zoveel haat verspreiden, de wereld is gek geworden Mam!"

En dat klopt. De wereld is gek geworden, maar het belangrijkst is om je niet gek te laten maken. Dat valt niet mee in deze tijden. Wat wel klopt is je hart.

Daarom is de kernboodschap die ik aan mijn zoon heb meegegeven om vooral je hart te laten kloppen. Luister ernaar en volg je gevoel. En met je gevoel bedoel ik niet alleen je onderbuikgevoel, maar ook je gezonde verstand.

En als je voelt 'dit klopt niet', vertrouw er dan maar op dat het niet klopt en neem er afstand van. Maar ook: blijf staan voor je normen en waarden en laat je niet gek maken door een stelletje malloten die blij zijn dat er iemand is vermoord.

Als je het mij vraagt: de wereld zou beter af zijn zonder hen, want ze dragen niets, maar dan ook werkelijk niets bij aan de maatschappij. Tenslotte moeten we het samen doen, maar in deze wereld heb je niks aan zulke onnozele, onnadenkende mensen. En als ik jou raak met dit blog, of als je het met me eens bent, laat je reactie achter. Ben je het volstrekt oneens met me? Behoor jij tot wat ik benoem als 'onnozelen'? Dat is ook oké. In dat geval: ontvolg me dan maar, block me dan, whatever, maar maak van jouw probleem niet het mijne. En in de tussentijd gaan onze gedachten en medeleven uit naar Charlie Kirk en al zijn nabestaanden en dierbaren. Dat zijn ziel moge rusten in vrede en dat zijn 'erfenis' voorgoed zal voortleven in de harten van anderen.

'Gone but not forgotten'