Donderdag 13 januari jl. was ik te gast bij Rijnmond in de Middag. Om te praten over mijn boek Sextortion Op het spoor en mijn nominatie voor de Vrouw in de Media Award 2021, regio Zuid-Holland. Wat een mooie ervaring was dat, met dank aan Marrit de Vries, een ervaren vakvrouw.
Het was nog even zweten, want ook al vertrok ik ruimschoots op tijd van huis, op weg naar de studio kreeg ik voor de Maastunnel een gratis file van een half uur.
Als je een boek uitbrengt waarin tal van actuele onderwerpen voorkomen, dan is de tijd die je hebt om te spreken bijna altijd te kort. Zeker als je een prettige gesprekspartner hebt zoals Marrit.
Voordat je verder leest ... eerst een waarschuwing:
Als je suïcidale gedachten hebt, deel deze dan met anderen en/of neem contact op met 113 Zelfmoordpreventie. Zij zijn 24/7 bereikbaar via de chat, bel 113 of bel gratis met 0800-0113.
Voor België:
Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je gratis* en anoniem bellen met de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of chatten en mailen via www.zelfmoord1813.be (24/7) (*Gesprekken zijn enkel gratis vanuit België)
Marrit vroeg mij waarom ik besloot mijn boek uit te brengen. Het doel van mijn boek is om zaken als sextortion, manipulatie, gaslighting, victim blaming, partnergeweld en suïcide uit de taboesfeer te halen. Gebaseerd op een grotendeels waargebeurd verhaal. Om anderen te beschermen, want als ik het boek geheel autobiografisch zou hebben geschreven, dan zou het doel van mijn boek voorbij zijn geschoten.
Op de vraag wat de reacties zijn op mijn boek, kon ik antwoorden dat die veelal achter de schermen plaatsvinden. Begrijpelijk, maar kun je nagaan hoe groot de taboes zijn die rusten op de onderwerpen uit mijn boek. We spraken over sextortion, over hoe meedogenloos criminelen te werk gaan. Ook over gaslighting. Wat dat precies is en over hoe ik daarmee om ben gegaan, wat het met me deed. Dat is mooie content voor een volgend blog. Bovendien komt er ook nog een filmpje met een samenvatting van het interview.
Wat op dit moment wellicht het belangrijkst onderdeel is dat aan bod kwam is het onderwerp suïcide. Wat mij overkwam, wat ik voelde, wat er gebeurde toen ik vernam dat de man van mijn leven zichzelf out of the blue van het leven had beroofd. Dat ik uiteindelijk zelf op onderzoek ben gegaan naar zijn doodsoorzaak en vervolgens bijna een hartaanval kreeg toen ik het wist. Al wist ik toen nog niet alles. Over de zwijgplicht die ik opgelegd kreeg omdat het onderzoek nog lopende was. De antwoorden kwamen later, die zocht ik zelf bij elkaar. Niet zomaar even neuzen, maar lezen, grondig onderzoek doen en zelf hulp zoeken. Want ik vroeg me op een gegeven moment af: "Ben ik nou gek of was hij het?" En die gedachte is eng raar en onwerkelijk als je zielsveel van iemand houdt. Zeker als je in dat proces zit en nog steeds diegene ontzettend mist en nog volop in de rouw bent om diens dood.
Over waarom ik dan jarenlang heb gezwegen, maar uiteindelijk niet meer kon zwijgen. Ik moest iets doen met alle kennis en ervaring die ik op had gedaan. En hoe mooi is het dat ik nu anderen kan helpen die worstelen met manipulatie op de werkvloer of in hun liefdesleven? Dat je letterlijk mensen kunt helpen ontsnappen aan de hel van huiselijk geweld en emotionele chantage? Of dat je een slachtoffer van sextortion kunt bijstaan als hij of zij geen aangifte durft te doen van cybercrime en afpersing, of de dreiging daartoe. Want dat is wat ik doe met mijn FEACH®-methode en ja, natuurlijk zijn de reacties dan vaak juist achter de schermen. Ik hoop dat er ooit een tijdperk aan zal breken dat het anders is, maar laat mij dan voorlopig maar spreken op de voorgrond en het werk doen achter de schermen.
Daarom spreek ik me nu uit over de zorgwekkende stijging van het aantal suïcides onder jongeren. Elke suïcide is er één te veel. Als ervaringsdeskundige kan ik het weten, want ik maakte drie suïcides van dichtbij mee. Daarom weet ik ook dat elke suïcide een unieke is. Achter elke zelfdoding zit een persoon met een verhaal, een persoonlijke historie. Het is daarom niet mogelijk om zomaar te stellen dat uitsluitend de lockdown de oorzaak is van de stijging van het aantal suïcides onder jongeren. Het is wel opvallend. En de impact die een zelfdoding heeft op de nabestaanden is de overtreffende trap van zowel verdriet, wanhoop als rouw.
Ik ben ervan overtuigd dat het zeker in sommige gevallen mee zal hebben gespeeld om te besluiten het eigen leven te beëindigen. Zulke lange en terugkerende lockdowns en quarantaines zijn niet gezond naar mijn mening, maar ik richt me in dit blog alleen even op en vooral tot jongeren.
Want je zult maar in de bloei van je leven zijn en student. En dan al bijna twee jaar een teruggetrokken leven moeten leiden op je studentenkamer, alle kroegen en restaurants dicht, afstand moeten houden, je gezicht verbergen op sommige plekken en onderwijs volgen vanachter je laptop. Ik vind het verschrikkelijk voor al die jongeren. Gezellig feesten en volop socializen? Het mag niet. Eén van je huisgenoten positief getest op corona? Hup, gelijk weer allemaal testen. Is er sprake van een besmetting? Dan maar het hele studentenhuis in quarantaine. Een stageplaats vinden? Bijna ondoenlijk, want heel de natie werkt thuis. Je had je studentenleven wel anders voorgesteld toch? Ik leef met jullie mee!
Ik weet niet alleen dat, maar ook welke dieper gelegen gronden er kunnen zijn voor het overgaan tot het plegen van zelfdoding. Er zit een wezenlijk verschil tussen de daadwerkelijke suïcide (afgeleid uit het Latijn, de 'ik wil dood'-wens) en the cry for help. Bij de laatste, wil iemand vaak niet sterven, maar doet uit pure wanhoop een poging, een schreeuw om aandacht. En als die poging lukt, dan is er helaas sprake van een zelfdoding. Als ik soms mensen spreek die zo'n poging gedaan hebben, dan zijn ze blij en dankbaar dat hun poging destijds mislukt is. En als ik dan vraag waar dat mee begonnen is, dan geven ze allemaal aan dat ze uiteindelijk hulp hebben gezocht, erover gepraat hebben met anderen.
Dat is een deel van de boodschap die ik met dit blog wil meegeven: praat over je gedachten. En voor de luisteraar: blijf in contact. Tender, love and care (TLC) is wat iemand nodig heeft. Voorkomen dat de ander zich van het leven zal beroven kun je niet, maar een beetje TLC kan iedereen toch wel overbrengen op anderen?
Net als vele cry for helps, zijn er ook suïcides die je totaal niet aan had kunnen zien komen. Voel je daar niet schuldig over. Je kunt TLC verspreiden, maar uiteindelijk maken wij allemaal onze eigen keuzes in het leven. En als naaste, wil dat nog niet zeggen dat je hulpverlener moet gaan spelen. Juist daar zijn anderen voor. Maar alleen al dat beetje TLC kan levensreddend zijn. En vertel iemand dat het mogelijk is om hulp te zoeken. Vrijblijvend, want vaak als je het woord 'moeten' gebruikt werkt dat averechts.
Over deze zaken heb ik niet kunnen spreken tijdens de uitzending van Radio Rijnmond, maar mijn kennis over dit onderwerp wil ik graag delen met anderen. En voor alle studenten die dit lezen: de voorwoordschrijver van mijn boek (Drs. Johan de Korte) heeft ooit tegen me gezegd dat mijn boek eigenlijk verplicht leesvoer zou moeten zijn voor alle studenten. Dat is een mooi compliment en het kan perspectief bieden voor jongeren. Wellicht handig om te weten dat Johan vrijgevestigd psycholoog is en meer dan 35 jaar docent is geweest in psychopathologie.
Het dingen begrijpbaar maken, maakt het ook daadwerkelijk grijpbaar. En als je ergens houvast kunt vinden, moet je dat met beide handen aangrijpen. Laat niet meer los. Ben jij of ken jij een student? Volg mij dan op LinkedIn en vooral via Instagram.
Marrit sloot gisteren het gesprek met mij af met de woorden: "Voor mij zit een energieke vrouw". Dat klopt, het gaat goed met mij en dat gun ik iedereen. En daarom wil ik graag iets bijdragen aan de maatschappij. Blijf met elkaar in gesprek, blijf communiceren en wees een beetje lief voor elkaar.
Met dank aan Marrit en haar team van Radio Rijnmond voor de gastvrijheid, het mooie gesprek en het enthousiasme van RTV Rijnmond.
Liefs uit Zuid-Holland,
Kiki
Tot slot, heb je suïcidale gedachten of ken je iemand in je omgeving? Neem dan altijd contact op met 113 Zelfmoordpreventie. Ze zijn 24 uur per dag bereikbaar via de chat of via 0800-0113.
Voor België:
Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je gratis* en anoniem bellen met de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of chatten en mailen via www.zelfmoord1813.be (24/7) (*Gesprekken zijn enkel gratis vanuit België)
Copyright foto's: Van Zandt
Een reactie posten