Kiki Weekly - nr. 31 (over fatbikes, het platteland, misbruik en méér)

 

Ze stonden en hingen er ineens. Op een zonnige zondagmorgen in 's-Gravendeel, het dorp in de Hoeksche Waard waar ik woon.

Nederlandse vlaggen. Langs de weg, in de polder, bij de borden die aangeven dat je de bebouwde kom betreedt.

Op het asfalt stond in krijt: 'VOL = VOL' en 'AZC NEE'. Wat denk je? Binnen een uur was alles weggehaald en de straten schoon. Alsof het niet was gebeurd en niet mocht bestaan. Maar het is gebeurd. 

Van mij hadden de vlaggen mogen blijven hangen, mits ze weggebruikers niet in gevaar brengen. En dat krijt? Ach, vroeger als je op straat ging krijten, dan spoelde de regen dat wel weer weg.

Maar ik snap het wel, ik voel de onrust. En vooral de onderliggende boodschap: We zijn het zat. Laatst zei iemand tegen mij dat 'we' van de bewoners uit het asielzoekerscentrum (AZC) hier in 's-Gravendeel totaal geen last hebben. Ik vroeg haar waar ze de hele dag is en op welke plaatsen ze zich dan begeeft hier in het dorp. En of ze weet wat er leeft onder de Hoeksche Waarders. Gewoon open vragen. Het enige verweer wat ze kon geven was: "O dus jij bent er zo één! Als je zo praat ben je een racist!" Einde gesprek. 

Nou ja, gesprek, onder een gesprek versta ik het uitwisselen van gedachten, gevoelens, emoties en meningen. Ieder heeft de zijne en dat is oké. Maar aangezien mevrouw zich omdraaide en wegliep en mij geen kans gaf om me te verweren tegen haar beschuldiging, heb ik besloten van me schrijven door één en ander te verwoorden in deze 'Kiki Weekly', want ik ben geen racist. Ik merk wel dat mijn tolerantieniveau steeds verder daalt door alles wat ik meemaak en aanschouw. Niet alleen in 's-Gravendeel, maar in heel Nederland. 

Zo ken ik oorlogsvluchtelingen uit diverse landen die de meest afschuwelijke dingen hebben meegemaakt, hier met niks arriveerden en die hun best doen of hebben gedaan om onze taal te leren, die werken en dankbaar zijn dat Nederland hen die kansen biedt en heeft geboden. Anderzijds ook verdrietig. Want je zult maar met je zus en je kind een helse vlucht moeten doorstaan vanuit Oekraïne, terwijl je later verneemt dat je man onder dwang is meegenomen om te vechten aan het front en van wie je daarna niets meer vernomen hebt. Dat is afschuwelijk. Het veroorzaakt geen 'gewone' rouw, maar complexe rouw. Rouw waar mensen nog jaren last van hebben en waar soms nooit een eind aan komt. En dan moet je het ook nog eens uitleggen aan je kind, dat gun ik niemand. Maar dit zijn mensen die zich niet misdragen en dat zijn niet degenen die overlast veroorzaken.   

Ik kan nu eenmaal niet tegen dierenleed, ben begaan met jongeren, ouderen en ik kan al helemaal niet tegen criminaliteit en onrecht. Iedereen moet mee kunnen doen in de maatschappij, maar dan moeten mensen wel willen. En zij die écht  hulpbehoevend zijn, verdienen onze steun. Maar als je hier komt en alleen maar je hand ophoudt en je misdraagt, dan vraag ik me af wat je hier komt doen. Of doet, want het systeem in Nederland is zo ingericht dat er misbruik van gemaakt kan worden.   

Dus ik snap die vlaggen en het krijtwerk wel. Ik meen tussen de regels door te lezen dat een groot deel van de Nederlandse bevolking het zat is. Dat jongeren nu extra lang moeten wachten op een woning en soms tot hun 32ste noodgedwongen bij hun ouders moeten wonen. Ik begrijp de ouders ook. Dat gescheiden mannen en vrouwen met kinderen moeten bivakkeren bij vrienden en familie, gewoonweg omdat er geen woning beschikbaar is voor hen. 

Ik snap dat statushouders een woning willen en dat asielzoekers willen blijven. Ik snap ook dat sommigen zwaar getraumatiseerd zijn door wat ze hebben meegemaakt. Maar wat ik niet snap is:

• dat sommigen veilig kunnen wonen bij familie in eigen land of zelfs bij familie hier in Nederland die al wel een huis kregen toegewezen
• dat anderen een woning weigeren omdat die hen 'niet bevalt'
• dat het mogelijk is dat mensen illegaal kamers verhuren voor een nacht en dat 's avonds een busje stopt, dat er met matrassen wordt gesjouwd en dat diezelfde mensen en matrassen de volgende ochtend voor zonsopkomst weer vertrekken 
• dat een aantal op vakantie gaat naar het land van herkomst 
• dat sommigen op straat kleine kinderen lastigvallen 
• dat er ineens vanuit een auto voor mijn voeten gespuugd werd
• dat ik door twee mannen zomaar voor 'hoer' uitgemaakt werd terwijl ik gewoon met mijn hond aan het wandelen was
• dat meisjes en vrouwen niet meer normaal over straat durven, en dat zij soms verkracht en/of vermoord worden
• dat gays niet normaal over straat durven en geïntimideerd worden
• dat afval gedumpt wordt langs de weg in onze mooie polder en dan bedoel ik met name de lange polderweg die van en naar het AZC loopt
• dat bewoners bij misdraging binnen het AZC vier uur buiten het terrein moeten blijven en vervolgens door het dorp gaan zwerven 
  
• dat velen links fietsen of rijden op hun fatbike en zich niet aan de verkeersregels houden en daardoor anderen in gevaar brengen

Zo kan ik nog meer opsommen, maar afgelopen week ben ik bijna aangereden door een fatbike. Ik liep op de stoep en hoorde iets achter me. Voor een rolstoelrijder of iemand met een kinderwagen doe ik altijd een stap opzij, maar dit keer niet.

Achter mij reed een jongeman op een fatbike op de stoep en hij zag eruit alsof hij niet van plan was om te stoppen. Dit keer ging ik niet opzij. Ik draaide me om en bleef staan. Verder deed ik niks. Vlak voor mijn voeten stopte hij met een blik in zijn ogen van minachting. Ik bleef koel, zei niets en verblikte of verbloosde niet. Ik hoefde niks te zeggen. Hij stapte af en verplaatste zichzelf met zijn fatbike naar de straat. Het was een reflex van mij. 

Als mensen in het nauw gedreven worden, dan reageren de hersenen vanuit het onderbewustzijn met vechten, vluchten of bevriezen. Ik vluchtte niet, maar ik bevroor ook niet. Blijkbaar vocht ik, zonder erover na te denken. Kans om met hem in gesprek te gaan had ik niet, want hij vluchtte naar de straat.  

Daarna betrapte ik mezelf op de gedachte dat dit vier jaar geleden niet had plaatsgevonden in ons dorp. Toen waren er nog geen jongeren op fatbikes. Kon je rustig over straat. Tijden veranderen nu eenmaal, en ik heb niks tegen mensen op fatbikes. Ik vind dat elke deelnemer aan het verkeer zich aan de regels moet houden. Maar als dit is wat het straatbeeld van ons land gaat worden, dan houd ik mijn hart vast voor volgende generaties. En dan woon ik nog 'maar' in een dorp. 

Anderzijds bedacht ik me dat ik nu eenmaal een type ben dat niet wegloopt voor dingen. Ik ben niet bang om van me af te bijten of om mijn mening te verkondigen. Tegelijkertijd sta ik ook open voor de meningen van anderen. Zolang het met wederzijds respect gaat. Zo niet, dan beëindig ik het gesprek op een nette manier. Dan maak ik een ander niet uit voor 'racist', 'palingpopulist', 'linkse rakker', 'pro-Russische Putinlover' of enig ander scheldwoord dan ook. Ik heb een hekel aan schelden of vloeken of om anderen in een hoek te duwen. Dat is een teken van onmacht. Het duidt voor mij op het gebrek van de ander. Gebrek aan ... vul het zelf maar in.

Dat draagt op geen enkele manier bij om in verbinding te staan of te komen met anderen. Terwijl dat juist voor mij heel belangrijk is. Maar je kunt pas écht in verbinding komen met anderen als je in verbinding bent met jezelf. Voor mij betekent dat, dat ik mijn oordeel over de ander een aantal seconden uitstel. Maar het bovenstaande is geen oordeel, het is de realiteit. Het betekent ook dat ik authenticiteit hoog in het vaandel heb staan. Niet terugdeins om me aan te passen aan anderen, daar waar anderen dat uit angst soms wel doen. Zolang ik mezelf elke avond recht aan kan kijken in de spiegel en op mijn manier een bijdrage kan leveren aan de maatschappij, dan is het voor mij goed.

Of toch niet? 'Moet ik me niet nog meer in gaan zetten voor de maatschappij? Doe ik wel genoeg?', vraag ik mezelf wel eens af. In mijn eentje kan ik het niet, verandering begint bij jezelf, maar échte verandering aanbrengen is iets wat je samen doet met anderen. Wat ik wil is vrede op aarde en vreedzaam samenleven met anderen. Ik wil dat de oorlog tussen Rusland en Oekraïne stopt. Er zijn alleen maar verliezers, op degenen na die grof geld verdienen aan deze strijd. Van begin af aan heb ik gezegd dat het niet 'mijn oorlog' is, in tegenstelling tot onze toenmalige Minister President die dat meermaals vanuit het ivoren torentje schreeuwde.

In mijn vorige Kiki Weekly verwoordde ik dat ik steeds minder actief ben op LinkedIn en waarom dat zo is. Om je een indruk te geven: voorheen hadden mijn posts een bereik van gemiddeld 20.000 impressies. Mijn laatste post leverde me niks op, behalve een paar reacties en een lichte kater. Daarom ben wat actiever geworden op X (voor wie het nog niet weet, het voormalige Twitter). Daar deel ik korte berichten, handig met mijn reuma, ik kan gewoon links naar websites of artikelen plaatsen zonder een aggressief algoritme waar ik tegenaan loop. Een beetje dollen over het televisieprogramma 'De Bondgenoten', zonder de deelnemers af te kraken op hun uiterlijk of 'gebreken', dat gaat me te ver. Zelf zou ik geen deelnemer willen zijn, maar het is voor mij een momentje van afleiding, van even niet na te hoeven denken over de ellende die in de wereld speelt.

Want ellende is overal. Zo publiceerde ik onlangs een Mooie Mensen® Podcast met Chantal Traas, auteur van het boek 'Gesnapt!'. Over jongeren en verslaving. Meer hierover en de link naar de podcast vind je in dit blog.

Onder ellende versta ik ook 'misbruik'. Eveneens een groot en bedekt probleem in onze samenleving. Daarover publiceer ik binnenkort een podcast met Vicky Bergman. Vicky was al eerder te gast in Mooie Mensen® Podcast aflevering 21. Je kunt vast een kort voorfilmpje bekijken via YouTube.
Dit wordt een 'gevoelige' aflevering, dus als de podcast deze week online komt, dan zie je via YouTube een kort filmpje, maar via de luisterkanalen van Podimo, Apple en Android kun je de volledige podcast beluisteren. Om het makkelijk te maken: abonneer je op mijn Mooie Mensen® Podcast via jouw favoriete kanaal, zodat je als eerste op de hoogte bent wanneer een nieuwe aflevering online komt. Uit het gesprek met Vicky blijkt wel dat rouw letterlijk betekent dat je moet renoveren.

Nu de herfst zijn intrede heeft gedaan is dit voor veel mensen een moeilijke tijd. De periode van bladeren die van de bomen vallen is voor mensen die hun partner nog niet zo lang gelden zijn verloren door de dood soms extra donker. Daarom schreef ik een blog over verlies. Over wat mijn cursus rouwverwerking 'Rouw is renovatie - Na de dood van je partner' inhoudt. Over wat je kunt verwachten als je de cursus gaat volgen. Maar je kunt ook meer info vinden en twee gratis lessen bekijken via deze link. 

Op 29 oktober aanstaande zijn de Tweede Kamerverkiezingen. Ik hoop dat zoveel mogelijk mensen gaan stemmen. Of je het nu wel of niet eens bent met het beleid, er moet iets veranderen in ons land. In het voorjaar, in maart 2026 zijn de lokale verkiezingen. Ik hoop nu al dat dan veel mensen zullen gaan stemmen. Om zich te laten horen en niet alleen maar roepen, krijten of vlaggen ophangen, ongeacht welke vlag je ophangt.

En ik? Ik ga nadenken over wat ik nog meer zou kunnen betekenen en bijdragen  om de maatschappij een stukje mooier en beter te maken. Verandering begint bij jezelf, maar als niemand in actie komt gebeurt er niets. Nu weet ik ook dat we de in dit blog omschreven problematiek niet zomaar kunnen oplossen. Gebonden aan tal van EU-verdragen gaat het nog jaren duren voordat daadwerkelijk verandering kan worden bewerkstelligd. Maar niks doen is geen optie.

Last not but not least, als je waardeert wat ik maak en als je het kunt missen, doe dan een donatie aan mijn Mooie Mensen® Podcast via deze link. Elke donatie, groot of klein waardeer ik. Door de donaties kan ik mijn podcast faciliteren, in de lucht houden, het platform betalen en mijn missie om iets bij te dragen aan de maatschappij te verspreiden.

Lieve groeten,


Kiki
🙏