Een vriend is iemand die je verleden begrijpt, die gelooft in je toekomst en je gewoon accepteert zoals je bent. Die past geen gaslighting en emotionele chantage toe. Dat huiselijk geweld niet alleen de partner betreft blijkt wel uit dit blog.
Ik heb meerdere vrienden, maar de 'Bobby' uit mijn boek (op de foto), is wel één van mijn allergrootste vrienden. Hij komt uitvoerig in mijn boek voor. Over hoe hij in mijn leven kwam, hoe liefdevol ik voor hem was en hoe de 'Jack' uit mijn boek hem mishandeld heeft. In het boek staat dat iemand uit de buurt ontdaan was, omdat ze zag dat een man puppy Bobby mishandelde. Dit is niet waar. Degene die me dat vertelde was destijds 11 jaar oud en barstte in tranen uit naast mij in de auto op de snelweg. Compleet overstuur, trillend en bevend. Ik zocht naar de eerstvolgende parkeergelegenheid om mijn auto aan de kant te zetten. Dan maar wat later thuis. Wat gebeurd was?
Terwijl ik op bed lag met migraine, zag hij hoe Jack de hond mishandelde en hem vervolgens oplegde om niks tegen zijn moeder te vertellen. Omdat ik hem toch niet zou geloven. Gelukkig voelde mijn kind zich veilig genoeg om het toch tegen me te vertellen. En ja, natuurlijk geloofde ik hem direct. Een kind liegt niet over zoiets, al helemaal niet omdat 'Bobby' ook zijn hart gestolen had. Tranen biggelden over zijn wangen. Opgelucht dat hij het wel met me gedeeld had. En Jack? Ontkende alles, maakte mijn kind uit voor 'fantast' en 'leugenaar'. Een sterk staaltje gaslighting dat hij destijds toepaste. Even ging ik twijfelen. Niet lang. Een kind van 11 dat zo over zijn toeren is verzint zoiets niet. Ik wist dat Jack 100% tegen me loog. Ik snapte er niks van, maar twijfelde totaal niet aan de woorden en uitingen van mijn eigen kind. Heel verwarrend, wat nou juist het doel is van de persoon die gaslighting toepast. Ik besloot toen om wat er ook zou gebeuren, al zou ik op mijn kop staan van de hoofdpijn de volgende keer, nooit maar dan ook nooit zou ik Jack meer alleen laten met Bobby. Dat was drie weken voor de dood van Jack. En daarna, als er één grote steunpilaar is geweest in mijn leven, dan is het Bobby.
Een stukje uit mijn boek:
Toen de vrouw uit zicht was, parkeerde ze zo gauw als ze kon haar auto langs de kant van een straat. Op de achterbank betastte ze Bobby overal om te voelen of hij een afwijking had of dat er ergens bulten zaten. Ze kon niks vinden. Ze wilde zo gauw mogelijk naar huis, want ze was volledig overstuur. ‘Wie schopt er nou een puppy? Wie doet er überhaupt een dier pijn?’ Dat destructieve personen sadistisch zijn en daarom met het grootste gemak dieren kunnen mishandelen wist ze toen nog niet.
Zodra ze eind van die middag thuis was belde ze Jack. Hij was geïrriteerd dat ze zo vroeg belde in plaats van om half elf. Hij begon met: “Je weet toch dat je me voor half elf niet hoeft te bellen?”, waarop Liv loog: “Dat weet ik, maar ik voel weer hoofdpijn opkomen, dus ik wil vanavond iets vroeger naar mijn bed toe.” “Ach schatje toch van me, wat naar”.
“Weet je wat naar is? Ik werd op straat bij jou om de
hoek aangehouden door een vrouw die mij vertelde dat jij Bobby hebt geschopt gisterenavond.” Ze vertelde bewust nog niet dat de vrouw boos op hem was geworden, in afwachting van wat hij zou gaan zeggen.
“Dat verzint ze, ik ben niemand tegengekomen gisteravond!”
“Jack, iemand verzint zoiets toch niet? Ze hield me zelfs
aan terwijl ik in de auto zat.” Hij corrigeerde zich direct.
“Nou geschopt, hij was aan het treuzelen, toen heb ik hem
met mijn voet een beetje een duwtje gegeven zodat hij door zou lopen, maar ik heb hem absoluut niet geschopt hoor, dat is echt niet waar! Dat heeft ze dan verkeerd gezien. Bovendien, ik houd zoveel van die doerak! Hoe kun je nou denken dat ik Bobby wat aan zou doen? Dat zou ik toch nooit doen?!”
Liv geloofde hem niet. Een pup van achttien kilo hoefde
je helemaal geen schop te geven om door te lopen. Bovendien kende Bobby het commando ‘volg’, dus Jack had kunnen volstaan met het gebruiken van zijn stem. Hoe kon hij nou een hond schoppen? Wat had hem bezield? Ze hield het gesprek kort door te zeggen dat ze nog
altijd hoofdpijn had. Ze moest dit voorval even laten bezinken.
‘Zou die vrouw het dan toch verkeerd hebben gezien? Zou
die vrouw het verzonnen hebben dat ze hem erop aan had gesproken? Jack klonk zo oprecht!’ Ze begon te twijfelen aan zichzelf.
‘Weer een weekend wat eigenlijk helemaal niet leuk was.
Ik moet er nog maar eens goed over nadenken wat ik wil. Wil ik wel met Jack samen gaan wonen? Wil ik echt de rest van mijn leven dag in dag uit bij hem zijn? Kan ik niet beter gewoon een LAT-relatie met hem houden? Ik wil hem niet kwijt, maar wat zegt het over iemand die dieren mishandelt? En heeft hij nou wel of niet gelogen over Bobby? Ik denk toch dat die vrouw de waarheid sprak, waarom liegt hij tegen me? Waarom kwam hij niet naar me toe toen ik zo’n hoofdpijn had? Waarom draait altijd alles om Jack? Waarom moet ik altijd zijn zin doen en naar zijn pijpen dansen? Waarom kan het nou nooit eens gewoon leuk zijn zonder dat hij weer van die rare streken laat zien? Wat is dat toch met hem? Waarom doet hij dat? Is dat geen sociale armoede van zijn kant? Wil ik dat allemaal wel? Wil ik eigenlijk wel een man die zo met me omgaat?’
Het hield haar nog lang wakker, voordat ze uiteindelijk laat in slaap viel.
Die arme lieverd is deze week voor de 9e keer geopereerd. Een ontsteking, door een botsplinter van de vorige operatie. Altijd vrolijk, klaagt nooit, en trouwer dan trouw. Waaks ook, maar dat mag als roedelbewaker. Ik heb heel wat keer FEACH® toegepast deze week, want ik kan altijd best even van slag raken als mijn dierbaren wat mankeren. Wees alert. Normaal gesproken leer je van je ouders dat je dieren geen pijn mag doen, ze niet mag pesten. Niet alle kinderen leren dat. Als ouder geef je door wat je thuis hebt geleerd. En als het een slecht voorbeeld is geweest, is het altijd aan jou om zelf het goede voorbeeld aan te nemen en de cirkel van geweld te doorbreken. Ik ben dankbaar voor datgene wat ik door kan geven aan mijn eigen kind. Dat het pijn doen van een dier gewoon not-done is en dat je je veilig genoeg voelt om je gevoelens te uiten thuis. Dat je verdriet kunt delen met degenen van wie je houdt. Uit onvoorwaardelijke liefde. En dat we altijd achter elkaar blijven staan, elkaar steunen. Door dik en dun.
Daarom is deze dus is voor Bobby. Ik begrijp jouw verleden, ik geloof in jouw toekomst en ik accepteer je gewoon zoals je bent. Ook al zit je af en toe vet onder de modder, krijg ik ineens een lebber op mijn wang en is het waar dat bouviers af en toe kunnen liggen ruften als de beste. Dat je nog maar heel lang bij ons mag blijven en goed zult herstellen. In de tussentijd geven wij jou extra TLC. Het hele verhaal lees je in mijn boek Sextortion Op het spoor.
Een reactie posten