Vooral foute feesten. Ik organiseerde er in 2011 één. Dresscode: Fout!
Hoe fout is de bovenstaande collage? Heeeel erg fout, maar perfect voor mijn dresscode van toen. Zij in glimmend roze, strakke legging, ik in mijn 'Union Jack'-dress vol met glitters, foute oogschaduw en glimmend zilveren laarzen eronder, al zie je die niet op deze foto. Een soort 'Spice Girls', maar dan kwam de één uit Gelderland, de ander uit Zuid-Holland. En het begon allemaal op Twitter.
Laatst zag ik de foto's terug en kreeg een big smile op mijn gezicht. De gekkigheid, de vrolijkheid, de fun die van alle gezichten afstraalde, maar nog meer. Want van het select groepje mensen dat destijds was uitgenodigd, zo'n 40 mensen, zijn ze op een paar na nog allemaal in mijn leven. Zo gaat dat soms, mensen komen op elkaars' pad en blijven op dat pad, anderen gaan hun eigen weg. No hard feelings, that's life. Wat ik zo mooi vind is dat ik al die mensen die ik op de foto's terugzag mooie mensen vind. Goede mensen.
Ik omring me graag met 'goede mensen'. Mensen die oprecht zijn, die het hart op de juiste plaats hebben. Die de ander vrijlaten, niet manipuleren. Die waarbij het niet uitmaakt als je ze ziet of het nu een week of een half jaar geleden is dat je ze gezien hebt. Waarbij het gewoon altijd goed zit, en andersom. Kwaliteit is voor mij belangrijker dan kwantiteit in vriendschappen.
Vriendschappen, dat onderwerp komt terug in mijn boek. Engeland ook. En foute mensen. Niet een beetje fout, maar heel erg fout. 'Iedereen heeft wel iets positiefs', dacht ik ooit. Inmiddels weet ik wel beter. Er zijn gewoon mensen die geen empathisch vermogen hebben. Daar kunnen ze vaak niks aan doen, het zit in de genen en als ze als kind een verkeerd voorbeeld krijgen, of geen voorbeeld, kan dat in hun latere leven ernstige consequenties hebben. Voor henzelf, maar ook voor anderen.
Ik kan je daar nog veel meer over vertellen, maar dat doe ik om te beginnen in mijn boek 'Sextortion Op het spoor'. En de foute mensen? Die mijd ik. De écht foute mensen? Daarvan moet je heel hard wegrennen en de deur voor ze sluiten.
Mijn deur? Die sluit ik nooit zomaar voor iemand. Dat is het mooie, als je de deur open laat staan dan kunnen je dierbaren gewoon binnenwandelen als ze willen. Dan is het altijd goed. No matter what.
En die kleurrijke mevrouw in het roze op deze foto? Die behoort tot de select few in mijn leven. Misschien heb ik haar karakter wel een beetje verwerkt in één van de personages in mijn boek. Het is een mooi mens, iemand die wat mij betreft tot de 'goede mensen' behoort. Want in the end, after all those years, we are still part of each others' life.
Ken je ook zulke mensen? Koester ze. Het leven is te kort en te dierbaar, probeer te genieten van elke dag. Vind je dat moeilijk? Koester dan de kleine momentjes, heus, ze zijn er, ook op jouw pad!
Have a nice day.
Ps. ik ben sinds kort ook te vinden op Facebook en Instagram:
Een reactie posten