The Lovers & The Haters

 

"Bedenk dat als je een boek uitgeeft, en je wordt bekender als schrijver, dat je altijd te maken zult krijgen met The Lovers & The Haters!", zei iemand mij een aantal maanden geleden.

Ik heb nagedacht over die woorden. Het is ongetwijfeld waar, er zullen altijd mensen zijn die wat vinden van het boek. Zo gaat dat met boeken, de één vindt het niks, de ander vindt het juist goed, weer een ander heeft bij bladzijde 30 het boek dichtgeslagen en het nooit meer aangeraakt. Dat kan.

The Lovers & The Haters, daar bedoel ik mee dat er altijd mensen zullen zijn die van jou als schrijver houden (The Lovers) en die je verafschuwen (The Haters). Ik denk zelf dat er ook nog 'heel veel tussenin' zit, maar dit blog gaat over The Lovers & The Haters. 

Of ik nu een boek schrijf of niet, Lovers & Haters heb ik toch al. Ik heb heel veel mensen om me heen die mij ontzettend leuk vinden, maar ik ken ook mensen die mijn bloed wel kunnen drinken. Ik niet dat van hen. Jakkes, ik moet er niet aan denken! Hoe dat komt? Volgens mij komt dat door het referentiekader van de ander. Ik weet dat ik heel veel zelfvertrouwen heb en zelfverzekerd ben. Daarnaast ben ik ook daadkrachtig, ik ben geen twijfelaar. Ik ben vrij direct in wat ik zeg, maar wel respectvol naar anderen toe. En ik ben spontaan, als ik blij ben voor iemand, dan ben ik oprecht blij en dan uit ik dat. En ja, soms zien mensen mij als een 'bedreiging'. Dat komt denk ik omdat ik een sterke persoonlijkheid heb. Mensen voelen zich dan weleens onzeker, terwijl dat helemaal niet hoeft, maar dan nog is het hun eigen referentiekader wat hen onzeker maakt.

Waar het op neer komt: ik ben gewoon ik. Ik ga altijd uit van het principe: 'Ik ben oké, jij bent oké'. Dat anderen dat niet altijd doen, dat moeten ze zelf weten. Niemand is perfect toch? Er zijn andersom ook mensen die me minder goed liggen, of waar ik geen binding mee voel, maar dat hoeft ook niet. Dan nog ga ik uit van mijn principe en is de ander nog steeds 'oké'. Ik hoef niet aardig gevonden te worden, maar het is logisch dat ik ook niet iedereen aardig vind toch? 

Wat ik wel vind, is dat ik niks heb met 'haat'. Ik haat niemand. Wel gedaan, vroeger, lang geleden, maar nu niet meer. Ik vind het zonde van mijn energie. Weet je hoeveel ruimte een begrip als 'haat' inneemt in je hart? Enig idee hoeveel schade 'boosheid' aan kan richten in je lijf? Ik kies er bewust voor om me daar niet mee bezig te houden. Dus wil je me haten? Prima, ik jou niet! 

Waar ik wel een hekel aan heb is het oordelen en veroordelen wat mensen soms doen. Soms totaal ongefundeerd of zelfs zonder dat ze iemand echt kennen. Dat vind ik knap, maar zelfs daar waag ik me niet aan. Wat te denken van de uitspraak: "Ik ben helemaal KLAAR met hem/haar!". Als ik dat iemand hoor zeggen, dan vraag ik me altijd af of mensen spontaan alle goede eigenschappen zijn vergeten van die ander. 

Als iemand mij pijn doet en er valt met die persoon niet te praten, of die persoon kan zich geen enkele spiegel voorhouden, of als iemand gelijk oordeelt en veroordeelt, zelf conclusies trekt, dan kan ik daar helemaal niks mee. Daarentegen als iemand wel openstaat voor een gesprek en oprecht is, dan kan ik alle kanten op met die persoon. 

Ik vind ook wel eens iets niet leuk van iemand anders, soms meerdere keren, maar dan praat ik erover, of niet, maar dan ben ik niet 'helemaal klaar' met iemand. Juist door te proberen oordeelsvrij te blijven open je je hart voor veel mooie mensen die op je pad komen. Hoe waardevol is dat? Dat maakt mij een veel rijker mens. Dus ... wil je me perse haten? Prima, ik ben oké, jij bent oké, maar laat me dan maar gewoon met rust, dat is in elk geval wat ik doe met The Haters. Wat overblijft: juist de lieve, leuke, spontane mensen die oprecht met me begaan zijn. Vergeven is een groot goed. Als je daar daadwerkelijk toe in staat bent, dan maakt dat je leven vele malen mooier.

Wat heb ik toch een mooi leven!