Dichterbij Dordt

"Hoe dichter bij Dordt, hoe rotter het wordt!". Daar ben ik het niet mee eens.

Als inwoner van 's-Gravendeel (Hoeksche Waard, Zuid-Holland), kom ik regelmatig in het historische Dordrecht. Ik weet daar de weg en als ik in het centrum loop, dan bewonder ik Dordrecht vooral om zijn rijke historie en monumentale panden.

Afgelopen week was ik om een andere reden in Dordrecht. Mét privé-chauffeur van de Evangelische Omroep (EO), cameraploeg en mijn thuisbrengers [lees: oerlelijke klompen om nog enigszins met wat minder pijn te wandelen door het centrum].

Zie je het voor je? Een vrouw op straat met een wollen lange jas, mantelpak, reuma-handschoentjes aan en klompen eronder. Wie had dat een jaar geleden kunnen bedenken? Maar hey, reuma verlegt grenzen, in elk geval de mijne. Voor de camera heb ik mijn hakschoenen uit de kast getrokken, maar dat ga je over een tijdje wel zien. Bekijk dit filmpje alvast, want het gaat om een serieuze televisieproductie van de EO.

(tekst gaat verder onder de foto)

(Ik en Beau, mijn zoon)

Thuis werden mijn zoon Beau en ik nog geïnterviewd in de keuken. Zie je die geheimzinnige schaduw rechtsonder op de foto? Die is van degene die een interview met ons beiden afneemt. Wie dat is? Dat kan ik nu nog niet verklappen, maar als je je abonneert op mijn nieuwsbrief, dan ben je tegen die tijd als eerste op de hoogte!