Herken je dat? Dat je overloopt van de ideeën? Dat je keukenwand vol hangt met gele memo's? Dat je altijd in beweging bent? Of je nu aan het werk bent of letterlijk de natuur induikt met je hond, gewoon constant bezig. En dat wanneer je even rust denkt te hebben, dat precies op dat moment je telefoon gaat? Een vriend in nood, iemand die een luisterend oor nodig heeft? Of wanneer je eten staat te koken dat anderen denken 'kom, ik ga Kiek eens even bellen, al zo'n tijd geleden'.
Ik herken het niet alleen, maar beleef dit dagelijks. Grenzeloos enthousiast kan ik raken als iemand mij belt terwijl ik komkommer sta te snijden of aardappels sta te schillen. Kwestie van oortjes in en vooral luisteren en af en toe praten. Dat geldt ook voor de strijk of buiten in de polder. Als de ander er genoegen mee neemt dat mijn bereik in de Hoeksche Waardse polder dan af en toe wegvalt, dan kan ik in de buitenlucht toch ook gewoon mijn telefoontjes beantwoorden? Toch?
Toch niet. Als HSP (hoogsensitief persoon), vergeet ik in mijn enthousiasme nog al eens om mijn grenzen te bewaken. Met als gevolg dat mijn aardappels net iets te gaar zijn en mijn strijk wat minder glad is dan gebruikelijk. Mijn hond vindt het niet erg, die maakt daardoor extra mijlen door het wandelen. Voor mijzelf ook goed, toch?
Toch niet. Want door het altijd maar klaar staan voor anderen, loop ik mijlenver achter met datgene wat ik nog wilde doen. Ik moet niks, maar ik wil zoveel. Ik ben ook vaak niet te stoppen omdat mijn brein uitpuilt van de creativiteit. Met als gevolg dat ik 's avonds in mijn bedje niet in slaap kan komen omdat het brein 'te vol' zit. Plichtsgetrouw sta ik dan toch om zes uur op, want het hondenkind moet naar buiten en verdient een stevige wandeling voordat mijn werkdag begint. Toch?
Gedeeltelijk toch, want ik heb ook nog een mensenkind dat thuis woont en voor wie ik vanuit mijn liefde voor hem een zorgzame moeder wil zijn. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan Walt Disney's Jungle book. Aan Mowgli, het jongetje dat gered werd door een wolvenroedel en opgroeide tussen de wilde dieren en te maken kreeg met beren, panters, slangen en andere predators. Zelf viel ik ooit in de klauwen van zo'n predator. Juist doordat ik altijd dacht aan de ander. Ik dacht aan diens behoeften, aan wat hij nodig had en liep mezelf daardoor volledig voorbij. De wolf vind ik overigens één van de meest fascinerende wilde dieren die bestaan op aarde, dus ik hoop op een podcastgast die daarover meer kan vertellen. Maar de tijd van altijd maar aan anderen denken ligt achter me. Al was ik me er afgelopen week extra van bewust dat ik ervoor moet waken om niet in oude patronen te vallen.
Dat doe ik niet, maar daarom is het goed om af en toe te reflecteren. En aangezien het aanstaande vrijdag 'Single's day' is, heb ik niemand om daadwerkelijk te spiegelen, behalve mijn eigen spiegelbeeld. Reflectie was nodig, zelfreflectie. Want ik ben mezelf weer voorbij aan het rennen. Streng sprak ik mezelf toe: "Kappen nou Kiek, denk aan jezelf!", en dat deed ik.
Dus besloot ik op zaterdagavond om het boek 'Leven, Liefhebben en Loslaten', van Alexandra Smith uit te lezen. Een geweldig boek. Vol humor, ondanks dat het een boek is met een serieus onderwerp. Over ongewenste kinderloosheid, rouw en depressie. Een boek dat me raakt, maar ook omdat deze week de podcast online komt met Alexandra en omdat ik haar geïnterviewd heb voor het tijdschrift Mijn Geheim, waarvoor ik freelance-schrijver ben. Even quality time voor mezelf.
Hoewel? Mijn allergrootste vriend kwam bij me zitten, wat een warmte in deze tijden waarin mensen hun energierekeningen (bijna) niet meer kunnen betalen. Deze manier van warmtevoorziening is voor mij onbetaalbaar. Ik vond het daarom bijna lachwekkend dat ik op televisie afgelopen week vernam dat er een wekelijks energiejournaal komt. En een mevrouw die ons massaal meeleurde in een praatje over dat als het kouder wordt, dat we dan gewoon even een extra trui aan moeten trekken en een dekentje om ons heen moeten slaan. Voor even voelde ik me weggezet als een kleine kleuter. Weet die mevrouw al dat die dikke trui en die deken voor veel mensen in Nederland al lang keiharde realiteit zijn omdat we massaal aanlopen tegen belachelijk hoge energieprijzen? Dat veel mensen in armoede leven momenteel en niet meer weten hoe ze uit deze shit moeten komen?
Misschien was dat wel de reden dat ik afgelopen zondag helemaal geen televisie wilde kijken, maar dat ik besloot om in mijn relaxstoel te gaan zitten en The Sixth Sense voor de twaalfde keer te bekijken. Ik moest gelijk aan Nina Blom denken toen ik het fragment zag over een meisje dat door haar moeder ziek is gemaakt en daardoor is overleden. Mijn gedachten dwaalden af doordat ik met Nina een podcast heb gemaakt, waarin zij mij vertelde dat ze nog op zoek was naar oude exemplaren van het blad 'Tina'. Door haar optreden in de Mooie Mensen® Podcast heeft ze dankzij een luisteraar haar collectie kunnen aanvullen, zo liet ze me afgelopen week weten. Hoe mooi is dat?
Tegelijkertijd, want hoogsensitieve en hoogbegaafde mensen doen en denken 100 dingen op hetzelfde moment, gingen mijn gedachten terug aan anderen. Aan de onzin die ik afgelopen week heb gelezen over hoogbegaafdheid, terwijl ik juist een tijdje terug zo'n mooie podcast daarover heb opgenomen met Larinda Bok. En hoe zou het zijn met Elisabeth Umans? De auteur en vriendin die ik binnenkort ga interviewen voor mijn podcast. Maar ook Natasja Esmeijer, de beelddenkers-expert die ik te gast had in mijn podcast en die ik meer en meer voorbij zie komen op mijn tijdlijn. Aan Bas van Vugt, die mij afgelopen week belde en die zo mooi bezig is om zijn zielenmissie voort te zetten. De onzin ook die ik las en lees over 'narcisten' en 'narcisme'. Daar is vast het 'niet meer volgen-knopje' voor uitgevonden.
Zo passeerden nog meer mensen langs in mijn hoofd. Daan van Deursen die uitgaat van 'De kracht is in jou', een vredelievende podcast nam ik met hem op over narcisme en gaslighting. Overigens verscheen hij ook in de podcast van Patrick Coopmans, net als ik. En omdat ik toch in Haarlem op bezoek was in de studio van Sixstarleadership, namen Patrick en ik gelijk de podcast op voor mijn Mooie Mensen® Podcast, die ik dit weekend nog even gauw gemonteerd heb. Een podcast waarin we onder andere spreken over wat er moet gebeuren om de wereldvrede terug te krijgen. Want man o man, wat maak ik me zorgen. Of doe ik nou de LHBTQ-gemeenschap te kort door 'man o man' te schrijven? Dat zou ik namelijk niet willen, maar van het hele wokegebeuren dat de ether ingestrooid wordt raakt mijn brein af en toe overbelast. Vooral omdat veel mensen volgens mij niet weten hoe de term 'woke' is ontstaan en wat de daadwerkelijke betekenis van het woord inhoudt.
By the way, de podcast die ik met vrouwelijk veteraan Amy van Son heb opgenomen heb ik ook nog even gemonteerd dit weekend. En de promo's ingepland op de socials. Deze zal spoedig online zal komen. Ik bedacht me dat ik, met uitzondering van Amy en Wisse Krijger, tot nu toe best wat mensen van de Landmacht heb geïnterviewd voor mijn podcast. Zoals Niels Roelen, van wie ik alle 'inktpatronen' gretig lees.
En net toen ik dat dacht, kreeg ik een melding van een bericht op Twitter via Roy Grinwis. De podcast waarin hij vertelt dat hij nog steeds contact heeft met Zainab. Een vrouw die vanuit Afghanistan naar Nederland kwam als vluchteling, hier rechten studeerde en terugkeerde naar haar geboorteland, toen zij dacht dat het veilig was. Zij zette haar kennis in om te strijden voor vrouwenrechten. Dankzij LinkedIn kwam ik met haar in contact. En slechts een paar dagen later blijkt ze te zijn opgepakt, gearresteerd, vermist. Sindsdien is niks meer van haar vernomen. Ik vrees het ergste, mijn hart huilt. Laten we #FeeZainab trending topic maken op Twitter.
Mijn hart huilt al langer. Omdat mensen veroordeeld worden op basis van hun gedachten en/of afkomst. Wat mij gelijk weer herinnerde aan de podcast die ik opnam met Joël Feliz. Over hoe belangrijk het is om je uit te spreken tegen racisme. Vervolgens schoten de beelden van het nieuws voorbij op mijn netvlies en vooral de vele postings of het nou wel of niet-done is om als Nederland excuses aan te bieden voor het slavernijverleden. En dan springt mijn brein plotsklaps over naar mensen als José Imbala, (RIP)Leo Reawaruw en Robert Remie, die opkomen voor de belangen van onder andere de KNIL-ambonezen en hun historie. En Stanley ter Haar, met wie ik een podcast opnam een aantal maanden geleden, maar die blijkbaar nog niet zo actief is op LinkedIn, omdat hij afgelopen week een reactie stuurde op mijn inmail van maanden terug. Een man die slachtoffer is geworden van seksueel misbruik en met wie ik dankzij Vicky Bergman in contact kwam. Die lieve Vicky, die zich tomeloos inzet voor mensen die net als zijzelf slachtoffer werden van kindermisbruik, maar ook opkomt als hoopverlener voor de minderbedeelden in ons land. Net als Wieke Hart en Rita Sterkeboer, auteurs van het boek 'Lief Wezen'.
Door de berichten over discriminatie, uitsluiting en racisme in de media, denk ik weer aan Alexandra Smith, die gevraagd is als model voor de cover van een tijdschrift, voor de eerste keer in haar leven. Omdat dat 'vroeger' not done was, om iemand met een Molukse achtergrond op de cover van een tijdschrift te plaatsen. En dat zij het gewend is (was???), dat ze op grond daarvan bepaalde opdrachten niet kreeg. Veel van deze berichten doen mij herinneren aan de inhoud van mijn eigen boek, maar ook het boek van agressietrainer Jannie de Jong, met wie ik eveneens een mooie podcastopname heb gedaan. En dan Thysia Huisman die ik interviewde voor Mijn Geheim en die nu strijdt binnen de EU voor de vrouwenrechten en zich uit tegen seksueel misbruik en meer.
Vergeef me mijn taalgebruik, maar 'What the fuck?', denk ik als ik zo'n posting van Alexandra lees. Zo'n mooi mens. Hoe kan het in dit land? Dit moet veranderen. Ik herkende ook veel in haar boek als het gaat om 'loslaten'. Iets dat ikzelf implementeer in mijn FEACH®-methode. Het heeft geen zin om te blijven hangen in zaken als 'boosheid' en 'frustratie'. Daar doe je jezelf tekort mee.
Maar ik doe mezelf ook tekort door altijd maar aan anderen te denken. Soms heb ik die 'me-time' gewoon nodig om op te laden. Maar die krijg ik binnenkort. Het afgelopen weekend heb ik mijn zoon geholpen om zijn koffer in te pakken omdat hij op werkweek gaat. Niet dat hij dat zelf niet zou kunnen, maar het zijn momenten waarop we waardevolle gesprekken voeren. Over hoe idioot we het vinden dat een stichting die notabene gesponsord wordt door de overheid een item als 'sexting' promoot als zijnde de normaalste zaak van de wereld. Ieder zijn ding, maar ga dan ook niet huilie-huilie lopen doen als sexting uitmondt in sextortion. Wij weten beiden hoe desastreus sextortion kan zijn en daarom maken we ons zorgen over de sexting-propaganda. We haalden ook herinneringen op aan zijn bonusvader, die slachtoffer werd van sextortion maar die hij nog altijd mist.
Hij heeft een vader, maar het hakte er behoorlijk in voor hem om via Instagram te vernemen dat deze op vakantie was in Portugal met zijn nieuwe gezinnetje, zonder te laten weten dat hij überhaupt zou gaan. Nooit zal ik me negatief uitlaten over de andere ouder. Daarover sprak ik ook in de podcast met Monique Meulemans over ouderverstoting. Ik kan alleen maar luisteren en zeggen dat ik geen oordeel kan vellen, dat hij zelf moet vragen aan zijn vader hoe of wat. Toch?
Wat niet wegneemt, dat als je bij mij als extern vertrouwenspersoon zou komen praten over jouw privé-situatie, of wanneer jij of jouw kind slachtoffer is geworden van sextortion, dat ik dan geen luisterend oor zou bieden en oordeelvrij zou blijven. Victim blaming is wel het laatste waar ik me aan wil wagen. Over vertrouwenspersonen gesproken, ook ik heb de afgelopen week met verbazing de berichtgeving gevolgd die verspreid werd door de MSM over de uitingen van vertrouwenspersonen in de zaak Kadija Arib. Ik heb de dossiers niet gelezen, betrokkenen niet gesproken, dus ik kan hier feitelijk niets over zeggen. Dat wordt ook knap lastig, want na de #metoo-affaire bij The Voice leek het op zijn minst alsof er een tekort was aan vertrouwenspersonen.
Omdat ik al diverse slachtoffers van sextortion en huiselijk geweld had begeleid, besloot ik me om te laten scholen en te laten certificeren tot vertrouwenspersoon. So far so good. Wat blijkt in de praktijk? Er is een tekort aan vertrouwenspersonen, maar een groot deel van de werkgevers vindt het wel makkelijk om iemand van binnen de organisatie 'even een opleiding' te laten doen. Dan hebben zij wettelijk voldaan aan hun verplichtingen. De overige bedrijven doen alleen zaken met extern vertrouwenspersonen wanneer deze over meer dan twee jaar werkervaring beschikken. Ga er maar aan staan. Een beetje vergelijkbaar met de co-arts die supergedreven is, maar niks kan, omdat de arts nu eenmaal beschikt over de 'jarenlange expertise' en bevoegdheden die een beginner niet heeft. Dus ga ik me van nu af aan niet meer alleen richten op bedrijven, maar ook op particulieren die een vertrouwenspersoon nodig hebben. Het kan immers wel eens fijn zijn om te sparren met een onafhankelijk iemand die oordeelvrij blijft en die een luisterend oor biedt. Verklaar mij maar voor gek, maar sommige zaken in de maatschappij zijn gewoon krom. Toch?
Terugkerend naar de thuissituatie ben ik blij voor mijn kind dat hij even weg kan de aankomende week, maar ook voor mezelf, terwijl ik me een tikje egoïstisch voel dat ik die gedachte heb. Anderzijds, ik ben al meer dan tien jaar een letterlijk ongevraagd alleenstaande moeder, dus ik mag dat best denken. Toch?
De aankomende week bestaat mijn week dan ook uit het nakomen van afspraken met cliënten, het alledaags wandelen met mijn hond, een interview voor Mijn Geheim met auteur Eline Zegers en uit solliciteren. Gemiddeld verstuur ik tien sollicitaties per week. Het brengt mij op het idee om een motivatieblog te schrijven, want het vreet energie door telkens een gepersonaliseerde motivatiebrief te schrijven met 100% afwijzing als eindresultaat. Zou ik daardoor wellicht recruiters wakker kunnen schudden? Want door de vele lockdowns is ook mijn bedrijf enorm geraakt. Ik heb me tevens voorgenomen om nog actiever op zoek te gaan naar gasten en sponsors voor mijn podcasts. Die kan ik ook in mijn vrije tijd maken, maar een leuke job zou inmiddels wel leuk zijn. Sommige mensen vinden dat raar of gek, of zelfs belachelijk.
Ik niet. Het maken van een podcast bestaat uit het voeren van een voorgesprek, een nagesprek en de opname zelf. Bovendien zijn de montage en de promotie die ik maak voor mijn gasten meer dan waar menig STER-reclame aan kan tippen. En toch ... ?
Wil ik door blijven gaan met mijn Mooie Mensen® Podcast, want er zijn zoveel mensen die daadwerkelijk iets bijdragen aan de maatschappij, dat ik hen graag een platform bied. Dat is makkelijk praten, maar ik weet dat er nog tal van opnamen op de plank liggen die de ether in zullen gaan met mensen van wie het hart op de goede plaats zit. Net als dat er nog een klein aantal exemplaren van mijn boek Sextortion Op het spoor op de plank ligt. Een boek over zelfdoding, manipulatie en narcisitsich/psychopathisch misbruik. Maar ook hoe je daarvan kunt herstellen. Hoewel er genoeg exemplaren verkocht zijn, wil ik al mijn boeken verkopen om meer inzichten te verschaffen over deze onderwerpen en om een nieuw boek uit te kunnen brengen.
Iets wat belangrijk is daarbij is rust. En daarom de titel van dit blog 'Verplicht rust voor HSP', maar dat gun ik eigenlijk iedereen. Als ik nu eens kijk naar wat ik zelf nodig heb, dan is dat het volgende:
- een leuke job;
- opdrachtgevers voor mij als extern vertrouwenspersoon;
- gasten voor in mijn podcast;
- sponsors voor mijn podcast;
- donateurs voor mijn podcast; en
- bestellers van mijn boek, die meer willen weten over narcistisch/psychopatisch misbruik.
Genoeg over mij. Ik ga vooral de hashtag #FreeZainab gebruiken. Vergeef me als ik jouw naam genoemd heb in dit blog of in een posting op mijn socials. Dat doe ik omdat ik met jou begaan ben, met jou, met anderen en met de hele wereld. Daar kan ik niks aan doen, dat zit nu eenmaal in mij. Maar de kunst is om balans te vinden tussen je 'zijn' en je brein.
Snap je nu waarom een HSP zoals ik soms verplicht rust moet nemen? Hoe was jouw weekend?
Een reactie posten