Waarom Instagram mij vooral pijn doet
Instagram draait om beelden. Dat is geen nieuws, maar wat me steeds meer opvalt, is wat er verdwijnt. Inhoud, aandacht, gesprekken en vooral mijn geduld.
Ik ben schrijver. Mijn creativiteit zit in woorden. In zinnen die ontstaan in mijn hoofd, die ik voel en waar ik af en toe vastloop. Waar een ander tekent of schildert, schrijf ik. Dat is mijn manier van maken. En dat druist regelmatig en hard in tot wat Instagram van me vraagt.
Alles draait om de plaatjes
Op Instagram lijkt lezen een bijzaak geworden. Scrollen is de hoofdactiviteit. Kijken, liken en door. Wat iemand schrijft, staat er vaak een beetje bij. Onder het beeld, alsof het per ongeluk is meegekomen. Dat maakt schrijven daar soms een eenzame opgave. Alsof ik iets zorgvuldig opbouw, terwijl de aandacht alweer kilometers verder is.
Het verschil voelt niet goed
Ik kan een serieuze post schrijven. Met aandacht, met taal en met inhoud. Met iets wat niet in vijf seconden af is. En toch blijft het bereik klein. Als ik een foto van mezelf of mijn hond plaats, dan gebeurt er ineens van alles. Het algoritme lijkt tevreden. Ik niet. En dat is niet omdat ik tegen beelden ben, maar omdat het contrast zo duidelijk is. Het voelt voor mij inhoudloos.
Creativiteit die moet wijken
Wat me misschien nog het meest stoort, is dat ik mijn creativiteit moet aanpassen om mee te kunnen blijven doen. Schrijven vraagt rust, tijd, ruimte tot nadenken. Instagram vraagt snelheid, continuïteit, meedoen met de massa en herhaling. En juist die herhaling is geen luxe.
Als ik iets echt belangrijk vind, schrijf ik er niet één post over. Dan schrijf ik er veel. Over mijn boek Sextortion Op het spoor, waarvan de inhoud nog altijd actueel is. Of over mijn cursus Rouw is renovatie – Na de dood van je partner. Onderwerpen die je niet afdoet met één keer posten.
Maar op Instagram voelt dat al snel als te veel, te lang en te inhoudelijk. Terwijl ik juist denk dat sommige thema’s niet alleen tijd nodig hebben, maar ook aandacht en herhaling.
Het kost me meer dan tijd
Met reuma is dat allesbehalve vrijblijvend. Het voortdurend typen, aanpassen, posten en reageren doet letterlijk pijn. Mijn handen en polsen protesteren. Toch bleef ik doorgaan. Omdat het zo hoort. Omdat één dag niets posten meteen zichtbaar wordt. Het bereik zakt. Honderden views weg. Alsof rust een fout is. Terwijl rust cruciaal is en ik mijn energie hard nodig heb. En dan voelt het ineens niet meer oké. Dat ik mezelf fysiek overvraag voor een platform dat vooral vraagt om zichtbaar blijven.
Waar ben ik eigenlijk naar aan het kijken?
Er zijn momenten dat ik echt denk 'Wat zie ik hier?'. Posts die vooral bestaan voor de likes. Veel zenden in het kwadraat, nauwelijks luisteren, enorme ego's en gezapige gesprekken, of het gebrek daaraan.
Lunches, borrels, diners, concerten etcetera. Mooie plaatjes en het ziet er allemaal prima uit, maar inhoudelijk blijft het vaak bij decor. Alsof iedereen zichzelf in dezelfde etalage gooit, maar waar niemand echt naar binnen gaat.
Hartjes zijn soms het maximaal haalbare
Als ik iets leuk vind, geef ik een hartje. Dat lukt meestal nog wel. Maar inhoudelijk reageren, vanaf mijn mobiel, kost mijn lijf al meer dan het aankan. In een omgeving waar betrokkenheid meetbaar is, voelt dat al snel als te weinig. Terwijl het voor mij soms een ongelofelijke opgave is.
En dan de zakelijke vraag
Zakelijk haal ik er nauwelijks iets uit. Weinig gesprekken die doorlopen. Nauwelijks nieuwe mensen en het put niet alleen mijn lijf, maar vooral mijn brein uit.
In de relatief korte tijd dat ik weer actief ben op X, heb ik meer echte ontmoetingen gehad dan in jaren op Instagram. Mensen die luisteren, reageren, terugkomen en geïnteresseerd zijn. Politiek links, rechts of verticaal, dat maakt me niet uit. Dat verschil is groot en voelbaar.
Stoppen is een vorm van kiezen
Ik zeg niet dat Instagram onzin is voor iedereen. Maar voor mij voelt het steeds meer als een plek waar ik mezelf moet forceren. Waar schrijven moet wijken voor kijken. Waar creativiteit pijn gaat doen, letterlijk. En dat is voor mij genoeg reden om bewuste keuzes te maken. Niet uit boosheid, maar uit zorg voor mezelf. En voor wat ik wil blijven maken.
Wil je mij volgen waar woorden nog gelezen worden en gesprekken ontstaan?
Abonneer je dan op mijn gratis nieuwsbrief of nog makkelijker ... volg mij op X.
Een reactie posten