Nu even niet

"Dag meneer", "Goedemorgen mevrouw", "Hallo buurman", dit soort uitspraken doe ik normaal gesproken -tig keer op een dag. Zo gaat dat als ik op straat loop in mijn woonplaats 's-Gravendeel. Bekend, onbekend, het maakt mij niet uit, ik groet altijd iedereen. En vaak andersom. Toen ik hier 24 jaar geleden kwam wonen moest ik wel even wennen, want mensen groeten elkaar hier op straat soms met een kort en snel 'Hoi' of 'Hey'. Ik was dat niet gewend met mijn 'goedemorgen' en 'goedemiddag'. Al snel leerde ik dat het een goedbedoelde groet is en ik betrap mezelf erop dat ik dat ook weleens zeg tegen mensen. Maar nu even niet.

(Tekst gaat verder onder de foto)

Want de afgelopen weken heb ik geschreven dat ik bezig ben met een nieuw project. En dat 'project' zie je afgebeeld op de foto's bij dit blog. Project? Ja, want dit is mijn nieuwe hond, een herplaatsingshondje. 

Je weet dat als je een hond in huis haalt, dat je hem vrijwel altijd overleeft. En dat het leven verder gaat en ook moet gaan. Dat de scherpe randjes er na een tijdje vanaf gaan, al is het gemis soms na jaren nog ineens voelbaar. Dat geldt trouwens niet alleen voor het verlies van een huisdier. 

Maar na het plotseling overlijden van mijn bouvier, mijn maat, mijn alles, was ik verscheurd van verdriet. Nu heb ik dat al meerdere keren eerder ervaren, want honden speelden mijn hele leven een grote rol in mijn bestaan. Maar de dood van Lady had zo'n impact op me, dat het voelde alsof er een lichaamsdeel geamputeerd was. Ik merkte dat het alleen maar slechter ging met mijn lijf. Ik kon niet over haar praten zonder in huilen uit te barsten. Het gemis aan vreugde, de stilte, het minder buiten zijn, mijn lijf gaf op alle mogelijke manieren aan dat dit heel slecht voor me was. Alleen mijn verstand was nog niet zover. En toch ging mijn leven door, want bij alles wat ik doe wil ik voor mezelf de zingeving van mijn bestaan voor ogen houden.

Totdat ik op een dag dacht: "Dit kan niet de bedoeling zijn van mijn leven, dit moet veranderen!" Na alle 'ifs', 'buts' en 'ja maars' te hebben afgetekend en daar tegenover alle 33 positieve dingen plaatste, kwam ik tot de conclusie dat mijn hart weer openstond voor een andere hond. Het moest wel een kleiner formaatje zijn dan een bouvier, want ik ben geen 20 meer. Een pup was geen optie voor me. Niet omdat ik geen ervaring en engelengeduld heb met pups, maar zo'n jong ding is te bewerkelijk met mijn reuma. Wel was ik ervan overtuigd dat ik weer plezier in huis wilde halen.  

Wat zou dan passen op vier poten en een kwispelstaart? Een asielhond? Een herplaatsertje? Van een asielhond weet je veelal niet alle achtergronden en ik vond niet direct een hondje dat bij mij paste qua karakter. Of hij had al een ander mandje gevonden. Ik besloot op zoek te gaan naar een herplaatser. 

(Tekst gaat verder onder de foto)

Maar hoe moet dan dan financieel? Wel, ik ben afgestapt van alle biologische voeding, want het is drommels duur. De variëteit aan voedingssupplementen die ik dagelijks slikte? Ze hielpen me niet meer. Mandjes, borstels, hondenbakken, speeltjes had ik allemaal nog liggen, dus ook dat 'probleem' kon ik aftekenen. En in the end, blijft er dan nog wat geld over, waarvan ik niet alleen mezelf, maar ook een klein hondje kan onderhouden. Al zou ik bereid zijn om drie dagen per week een boterham met pindakaas te eten. Of alleen rijst met bonen. Mijn liefde voor honden reikt ver en levensgeluk is het allerbelangrijkst. Bovendien, als ik een man zou hebben in mijn leven, dan zou ik wellicht nog duurder uit zijn...😉

Via X kwam ik op het account van herplaatsingscoach Wilma de Joode. En daar zag ik haar:

(Tekst gaat verder onder de foto)

Een Skye Terriër, genaamd Lummel. De waakhond onder de terriërs, maar tegelijkertijd rustig, gevoelig en zachtaardig. Qua karakter past dat bij mij en qua formaat ook. Mishandeld bij haar eerste eigenaar en bij de tweede eigenaar liefdevol opgevangen in hun bestaande roedel. Alleen ... het klikte niet in de roedel, hoezeer de nieuwe eigenaren ook hun best daarvoor hebben gedaan, uit liefde voor haar gingen ze op zoek naar een andere baas. Een ervaren iemand  zonder andere honden of katten en die geduld met haar moest hebben. 

Om een lang verhaal kort te maken, Lummel is van naam veranderd, maar samen met haar mandje is ze bij mij gebracht door de eigenaren. Binnen luistert ze hartstikke goed en ze heeft ook al wat meer kunstjes geleerd. Dat vraagt geduld, belonen en laten zien dat je een betrouwbare leider bent. En tijd, want als je het als hond niet altijd even makkelijk hebt gehad, dan moet je hem leren dat hij op jou als leider kan rekenen. Zodat jouw baasje je het vertrouwen kan geven dat je gewoon mag zijn wie je bent, namelijk een hond. 

(Tekst gaat verder onder de foto)

Dus mocht je ons nou tegenkomen op straat en ik zeg niks, dan ben ik bezig met liefde en investeren in mijn hond. 

Mocht je niet of niet gelijk een reactie van mij krijgen op je mail of via de socials, dan weet je hoe dat komt. Dan ben ik met alle liefde en geduld aan het investeren in mijn nieuwe 'project' en dat gaat even voor. 

Voor zaken ben ik natuurlijk wel gewoon te bereiken, want mijn lieve viervoeter ligt zo nu en dan heerlijk te snurken naast me en dan kan ik me  gewoon focussen op andere belangrijke dingen. Overigens niet alleen als zelfstandig ondernemer, maar ook als je bereid zou zijn om een 'manus van alles' zoals ik wilt laten bijdragen aan de groei van jouw bedrijf. Want ik mag dan reuma hebben, ik ben niet mijn ziekte. 

Heb jij als particulier hulp en ondersteuning nodig in je rouwproces? Of als je middenin een toxische relatie zit of daar net uit ontsnapt bent? Dan moet je bij mij aankloppen. Communicatie is key, dus als jij voor je bedrijf een (pers)woordvoerder en/of ambassadeur zoekt? Communicatie is één van mijn kerntalenten, dus wat let je? Bovendien kan ik als registervertrouwenspersoon LVV bijdragen aan het terugdringen van het ziekteverzuim binnen jouw bedrijf en zo de psychosociale arbeidsbelasting zo laag mogelijk houden of misschien zelfs wel ver naar beneden krijgen.

En hoe willen we ooit een inclusieve samenleving krijgen als mensen met bijvoorbeeld reuma worden uitgesloten van de werkvloer? Het zou een gemiste kans kunnen zijn voor bedrijven als je mensen beoordeelt op hun beperking en over het hoofd ziet, door om te kijken naar hun capaciteiten en naar wat ze nog wél kunnen. Ik geloof in kansen, mogelijkheden en oplossingen, niet in onmogelijkheden. 

In de tussentijd ga ik natuurlijk niet stilzitten. Een afwachtende houding aannemen is niet aan mij besteed. Daarin schuilt ook het stukje leiderschap wat ik van nature heb meegekregen. Want goed leiderschap begint met de regie pakken over je eigen leven. En dat is precies wat ik altijd doe.  

En o ja, als je van mij een 👍 of een 💓 krijgt op jouw (inbox)berichtje, of geen aandacht op straat, dan weet je hoe dat komt. Niks tegen jou, maar nu even niet. Het is de bedoeling dat mijn lieverd me gaat volgen, maar als jij op de hoogte wilt blijven van hoe het met me gaat, of als je bij wilt blijven over de Mooie Mensen® podcast, mijn werk als vertrouwenspersoon of als rouwcoach, abonneer je dan gewoon op mijn nieuwsbrief. Dat scheelt mij met mijn reuma onwijs veel tijd om dingen in te spreken en/of om te typen en zo kun jij toch op de hoogte blijven van hoe het me me gaat en wat ik zoal doe. Dit is de link. 

Mocht je dit blog gemist hebben, dan snap ik dat, want je kunt nu eenmaal niet alles volgen op de socials, maar de kans is groot dat ik het je dan via een linkje toestuur. Want 'nu even niet'. Tenzij jij mij natuurlijk in wilt schakelen voor zaken. Dan wel!

Lieve groeten,


Kiki
🙏

Ps. met dit blog wil ik niemand aansporen om zomaar een hond in huis te halen. Hierover en méér ga ik binnenkort in gesprek met herplaatsingscoach Wilma de Joode in mijn Mooie Mensen® Podcast. Als je waardeert wat ik maak en als je het kunt missen, doe dan een kleine donatie via deze link.