Het lijkt wel of ik lucht ben

“Het lijkt wel alsof ik lucht ben" - een casus uit de praktijk

Marloes* werkt al ruim tien jaar als secretaresse op een middelgrote afdeling bij een non-profitorganisatie. Ze is betrouwbaar, rustig, vriendelijk, het type collega dat nooit klaagt en alles op de achtergrond regelt. Maar de laatste tijd voelt er iets niet goed.

Wat er gebeurde? Op een dag hoort Marloes bij toeval dat haar collega’s een gezamenlijke barbecue hebben georganiseerd om samen een WK-wedstrijd te kijken. Ze was niet uitgenodigd. "Waarschijnlijk ben je het gewoon vergeten," zegt ze tegen zichzelf, en "ze dachten vast dat het niks voor mij was." Ik zie hoe ze haar teleurstelling wegslikt.

Een paar weken later volgt opnieuw een pijnlijk moment: een afscheidsborrel voor een collega die met pensioen gaat. Omdat ze wist dat het die vrijdag de laatste werkdag was van haar collega, was ze speciaal op thuiswerkdag naar kantoor gegaan. Maar opnieuw  hoort Marloes er pas achteraf over. Er staan foto’s op het intranet, mensen praten er lachend over bij het koffieapparaat. En een collega vroeg op de toon van een strenge schoolmeester: “Waar was jij gisteren?” Het bleek dat iedereen een mail had gehad met het verzoek om op donderdagmiddag naar kantoor te komen. Iedereen, behalve Marloes. Ze had haar mail wel vier keer gecontroleerd, ook bij de spambox gekeken, maar er was geen mail. Zij was nergens van op de hoogte. Geen uitnodiging. Geen bericht. Geen telefoontje of intern bericht. Geen seconde dat iemand dacht: “Waar is Marloes eigenlijk?”

Haar gevoel

“Het lijkt wel alsof ik lucht ben,” zegt ze, als ze uiteindelijk tegenover mij als  vertrouwenspersoon zit. Haar ogen schieten vol tranen.

“Het is niet alleen dat ik nergens voor gevraagd werd. Het is dat niemand het opviel. Niemand die dacht: hé, Marloes is er niet. Geen berichtje. Geen ‘jammer dat je er niet was’. Helemaal niets. Het doet me pijn want ik had graag persoonlijk afscheid willen nemen van die collega.”

De klap komt als ze haar leidinggevende voorzichtig aanspreekt. Die haalt zijn schouders op: "Ja… vervelend. Maar ik kan er nu niks meer aan doen, het is toch al voorbij?"

Voor Marloes is dat het moment waarop er iets knapt. Ze voelt zich genegeerd, onbelangrijk, onzichtbaar. Niet om één gebeurtenis, maar omdat het een patroon is geworden.

Wat deed ik als vertrouwenspersoon

Wat ik gedaan heb als vertrouwenspersoon is luisteren, zonder te oordelen. Ik heb haar de ruimte gegeven om haar verdriet, de boosheid en de teleurstelling te uiten.  

Samen hebben we de mogelijke oplossingen verkend. Bijvoorbeeld of Marloes nog een keer in gesprek zou willen gaan met haar leidinggevende, of dat ze mogelijk andere stappen wil nemen. Want er bleken nog meerdere voorvallen te zijn geweest in al die jaren.

Na een aantal gesprekken met mij, kiest Marloes uiteindelijk voor zichzelf. Ze solliciteert elders, vindt een nieuwe baan, en vertrekt.

Ze besloot een afscheidsmail te schrijven aan haar collega’s en daarin schreef ze:

"Soms is niet worden gezien pijnlijker dan kritiek krijgen.
Bedankt aan wie wél even stilstond.
En aan de rest: ik hoop dat je dit ooit herkent – bij jezelf, of bij een ander."

Wat ik hiervan vind doet er niet toe. Ik heb Marloes bij kunnen staan.

Want uitsluiting hoeft niet groots of zichtbaar te zijn om impact te maken. Het zijn vaak juist de kleine, herhaalde momenten die iemands gevoel van eigenwaarde aantasten. Als vertrouwenspersoon kun je het verschil maken door erkenning te geven, taal te geven aan wat iemand voelt, en samen te zoeken naar handelingsperspectief.

Niemand hoeft elke dag in het middelpunt te staan, maar structureel worden vergeten, niet worden gezien of erkend, dát vreet aan iemands zelfvertrouwen.

In deze casus koos Marloes ervoor om te vertrekken. Niet vanwege één gemiste uitnodiging, maar vanwege het aanhoudende gevoel dat ze er niet bij hoorde.

Als vertrouwenspersoon zie ik dit vaker dan je misschien zou denken. Uitsluiting is soms stil, onbedoeld, soms doelbewust, maar hoe dan ook altijd pijnlijk.

🔍 Herken jij dit?

Heb jij het zelf ooit meegemaakt, of misschien onbewust iemand buitengesloten?

Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen of gedachten. Laat een reactie achter of stuur me een bericht via het contactformulier. En dat bericht zal ik uiteraard strikt vertrouwelijk behandelen, zoals het een professioneel vertrouwenspersoon betaamt. Datzelfde formulier mag je natuurlijk ook gebruiken als je op zoek bent naar een registervertrouwenspersoon die is aangesloten bij de Landelijke Vereniging van Vertrouwenspersonen.

Omdat ik het belangrijk vind om aandacht te blijven besteden aan het vak van vertrouwenspersoon en omdat iedereen het recht heeft op een veilige werkplek, komt binnenkort weer een nieuwe Mooie Mensen® Podcast online. Abonneren kan via YouTube, Apple, Android of Podimo of gewoon via deze link, dan krijg je een seintje wanneer de podcast online staat.

(* De naam ‘Marloes’ is niet de echte naam van de melder die bij me kwam, die heb ik vanwege privacyredenen gefingeerd.)